"သားတို႔... အိပ္ရာမထၾကေသးဘူးလား... ေမေမ ဝင္လာၿပီေနာ္"
တံခါးေခါက္သံႏွင့္အတူ မဒမ္ယုကီက အခန္းထဲေရာက္လာခဲ့ၿပီ...။ ညဉ့္နက္တဲ့အထိ စကားေျပာခဲ့ၾကေတာ့ ၾကားေနရသည့္ အသံက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္နားထဲမွာ အိပ္မက္ေယာင္ေနသလိုလို...။
"ဟဲ့... ကေလးေတြ... ထၾကေတာ့ေလ... ေက်ာင္းေနာက္က်ေတာ့မယ္"
အနားမွာ ထေအာ္လိုက္မွ ဖက္ထားမိသည့္ လက္ေတြက ကြာက်သြားၿပီး လူေတြကလည္း ငုတ္တုတ္ထထိုင္ၿပီးသားျဖစ္သြား၏။ အိပ္စံုမႈန္ဝါးျဖစ္ေနေသးသၫ့္ ဒိုင့္မ်က္ႏွာက ဘယ္နားကို ေျပးပုန္းရမွန္းမသိျဖစ္ေနကာ ေနာက္ဆံုး ေခါင္းပဲငံု႔ခ်ထားလိုက္မိေတာ့သည္။ ေသစမ္း...။
"ေမ... ေမေမက... ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးေတာ့..."
ရႊန္းပံုစံကလည္း အိပ္ခ်င္မေျပေသးသၫ့္ မ်က္လံုးေတြကို အတင္းပြတ္ပစ္ေနရင္း စကားေျပာလာေပမဲ့ ေလသံက မသဲကြဲခ်င္...။
"ကဲ... ေမေမေတြ... ေဖေဖေတြလုပ္မေနနဲ႔... မေန့ညကတည္းက... မင္းတို႔ကိုျမင္ၿပီးသား... ထၾကေတာ့... မနက္စာျပင္ထားၿပီးၿပီ"
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ မဒမ္ယုကီက သူမစကားေၾကာင့္ ေခါင္းငံု႔ၿပီး အရုပ္လိုထိုင္ေနရာကေနအံ့ဩသလိုေမာ့ၾကည့္လာသည့္ ဒိုင့္မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီးမွ အၿပံဳးႏွင့္လွည့္ထြက္သြားခဲ့၏။
ညဘက္တေရးႏိုးခ်ိန္ ထံုးစံအတိုင္း သားျဖစ္သူအခန္းကို လာၾကည့္မိေတာ့ မီးေရာင္မိွန္မိွန္ေအာက္မွာ ဒိုင့္ရဲ့ေက်ာကို သိုင္းဖက္ထားသည့္ လက္ျဖဴျဖဴေလးကိုပဲ ျမင္ရၿပီး တစ္ကိုယ္လံုးက ရင္ခြင္ထဲမွာ ျမဳပ္ေနသည့္ ကိုယ့္သားက တကယ့္ကေလး,ေလးလို...။ ခုတင္နားတိုးကပ္ၾကည့္လိုက္မိခ်ိန္ ပထမေတာ့ အံ့ဩသြားၿပီးမွ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေမာက်ေနသည့္ သားပံုစံေလးေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာလည္း ၾကည္ႏူးသြားမိတာအမွန္ပါ။ ဒါေတြကို အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘာမွမသိခဲ့ဘဲ ႏိုးလာမွ မ်က္လံုးျပဴးေလးေတြႏွင့္....။
သူမ ထြက္သြားၿပီး တံခါးျပန္ပိတ္သြားတဲ့အထိ ေစာင့္ၿပီးမွ ရႊန္းက ေလသံသဲ့သဲ့ေလးႏွင့္...၊
YOU ARE READING
SOULMATE
Fanfictionလူသားတွေအတွက် ကြမ္မာရေစက်ဆိုတာကို ဘယ်လောက်အထိ ယုံကြည်ထားလို့ရမလဲ။ တွေ့ဆုံခြင်းတွေ မလှပခဲ့တာနဲ့ပဲ နောက်ထပ်ရလာမဲ့ ရေစက်ကောင်းတွေကိုရော တစ်ခါတည်း စွန့်လွှတ်ပစ်လိုက်ရမှာလား။ မုန်တိုင်းဆိုတိုင်း မထန်တတ်ပါဘူး။ တစ်ခါတလေမှာ အကြင်နာတရားကင်းမဲ့ခြင်းမှသည် စိတ်...
