"အမေလး!... ေရာက္လာၾကၿပီေပါ့... လာပါ... လာပါ... အိမ္ထဲဝင္ခဲ့ၾကပါ"
အိမ္ဝင္ေပါက္တံခါးဖြင့္ေပးလာရင္း ေရ႔ွကျပန္လွည့္ဝင္သြားသည့္ မဒမ္ယုကီေနာက္ကို အသာကပ္လိုက္ေနရင္း ဒိုင္က ဘယ္လိုလဲဆိုသည့္ သေဘာႏွင့္ မ်က္ခံုးပင့္ျပလာ၏။ မ်က္ႏွာပိုးမေသခ်င္သည့္မ်က္ႏွာႀကီးကို ၿငိမ္ၿငိမ္ေနဖို႔ မ်က္ရိပ္ျပလိုက္ရကာ ရႊန္းက ဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနသည့္ သူမ ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီးမွ...၊
"ေမေမကလည္း... ကြၽန္ေတာ္က..."
"ေတာ္ပါ... ေမြးကတည္းက... မေန့တစ္ေန့ကအထိ... ဒီအေမကို ကပ္တြယ္ေနခဲ့တဲ့သားျဖစ္သူက... ရည္းစားရသြားမွ... အျပင္မွာ ညအိပ္တာတဲ့... ေမြးရက်ိဳးနပ္တာေပါ့"
ေဒါသမပါသည့္ မ်က္ေစာင္းေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ရယ္မိၾကရင္း...၊
"ေမေမကလည္း... ကြၽန္ေတာ့္ကို သူျပန္မလႊတ္တာ"
"ဟာ!... ေဟ့... ရႊန္း...မင္းေလ်ွာက္မေျပာနဲ႔ေနာ္"
ဒိုင္က သူမကိုလည္း အားနာသလို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ရင္း ျပာျပာသလဲထျဖစ္၏။ မဒမ္ယုကီက အၿပံဳးမ်က္ႏွာႏွင့္ သူ႔ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လာၿပီးမွ...၊
"ဟုတ္လို႔လား... ဒိုင္ခ်န္ဖုန္းဆက္လာတုန္းက... သားက မျပန္ခ်င္တာဆို"
ေသစမ္း...။ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ရႊန္းမ်က္ႏွာက သူခိုးလူမိသလို ရဲတက္သြား၏။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ထိုင္ေနသည့္ သူ႔ကိုလွမ္းၾကည့္မိေတာ့ မလိမ္မိုးမလိမၼာရုပ္ႏွင့္...။ မဒမ္ယုကီက ႏွစ္ေယာက္လံုးကို အၿပံဳးႏွင့္ ၾကည့္လာရင္း...၊
"သားက... ေမေမ့ကိုေတာင္ လိမ္တတ္ေနၿပီလား"
"ဟာ!... အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူးေနာ္... သူက ေမေမ့ကို... အကုန္ေျပာျပမယ္လို႔မွ မထင္ထားတာ"
သေဘာက သူ႔အမွားမရိွဘူးဆိုၿပီး ဒီေကာင့္ကို ေခ်ာက္တြန္းခ်တာေပါ့...။
"ဒိုင္ခ်န္က... ဘာမွ မလိမ္ဘူး... ေမေမ့ကို အကုန္ေျပာျပၿပီးသား... သားက မျပန္ခ်င္လို႔... သူက ဖုန္းဆက္လာရတဲ့အေၾကာင္း... တကယ္လို႔... ေမေမက ခြင့္မျပဳရင္လည္း... သားကို ေျပာျပၿပီး... ျပန္ပို႔ေပးမဲ့အေၾကာင္း... အစံုပဲေပါ့... သားရယ္"
YOU ARE READING
SOULMATE
Fanfictionလူသားတွေအတွက် ကြမ္မာရေစက်ဆိုတာကို ဘယ်လောက်အထိ ယုံကြည်ထားလို့ရမလဲ။ တွေ့ဆုံခြင်းတွေ မလှပခဲ့တာနဲ့ပဲ နောက်ထပ်ရလာမဲ့ ရေစက်ကောင်းတွေကိုရော တစ်ခါတည်း စွန့်လွှတ်ပစ်လိုက်ရမှာလား။ မုန်တိုင်းဆိုတိုင်း မထန်တတ်ပါဘူး။ တစ်ခါတလေမှာ အကြင်နာတရားကင်းမဲ့ခြင်းမှသည် စိတ်...
