ဒီအိမ္ေလးထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းေန,ေနရသည့္ ခံစားခ်က္က သူ႔ရင္ကို အျပင္းထန္ဆံုးအလြမ္းေတြႏွင့္ ေန့ရိွသေရြ့ တေျမ့ေျမ့လိႈက္စားေတာ့၏။
အဆိုးဆံုးက အိပ္ရာဝင္ခ်ိန္ေတြပါပဲ...။
ရႊန္းကို ေပြ့ပိုက္ထားဖူးခဲ့သည့္ သူ႔ရင္ခြင္က အခုခ်ိန္မွာေတာ့ လစ္ဟာေနၿပီး တေရးႏိုးလာရခ်ိန္တိုင္း မ်က္ရည္ေတြကသာ ကိုယ့္ကိုအေဖာ္ျပဳေပးေနသလိုမ်ိဳး...။ အိပ္ရမွာကိုေတာင္ ေၾကာက္လန္႔ေနတတ္ခဲ့ၿပီ။
အေတြးေတြႏွင့္ အရက္ကိုပဲ အေဖာ္ျပဳေနရသည့္ သူ႔အျဖစ္က အခုလည္း မီးဖိုခန္းမွာ အရက္ငွဲ႔ေနရင္း ေနာက္ေက်ာဆီက ေျခသံသဲ့သဲ့ေၾကာင့္ ဒိုင္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားမိ၏။ ခြက္ကိုလည္း စားပြဲေပၚ ေဆာင့္ခ်လိုက္မိရင္း...၊
"မင္းကို... ေန့တိုင္းမလာနဲ႔လို႔... ငါေျပာထားတယ္ေလ... ျပန္ေတာ့!... အခိရု... ငါတစ္ေယာက္တည္းပဲ ေနခ်င္တယ္"
"တကယ္ ျပန္သြားရမွာလား"
ၾကားလိုက္ရသည့္ ကိုယ့္နားကို ကိုယ္မယံုႏိုင္ျဖစ္သြားၿပီး ေက်ာေပးလ်က္သားႏွင့္ ဒိုင့္ခႏၶာကိုယ္က ေတာင့္မတ္သြား၏။ မဟုတ္ဘူး...။ စိတ္ထင္ေနတာပဲျဖစ္မွာပါ။
ဒါေပမဲ့လည္း ဆုေတာင္းေတြက မျပည့္ခဲ့ဘဲ သူ႔ေက်ာကို သိုင္းဖက္လာသည့္ အထိအေတြ့ႏွင့္ ငံု႔ၾကည့္လိုက္မိခ်ိန္ ရင္ဘတ္မွာ ဖြဖြပြတ္သပ္ေပးေနသည့္ လက္ျဖဴျဖဴေလးတစ္စံုကို ေငးေနရင္း ဒိုင့္ အျမင္ေတြ ေဝဝါးကုန္သည္။
"အခုထိ... တစ္ေယာက္တည္း ေနခ်င္တုန္းပဲလား... ငါက ဘယ္အခ်ိန္ထိ... ေစာင့္ေပးရမွာလဲ"
ယိုင္ထြက္ခ်င္ေနသည့္စိတ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးတင္းထားလိုက္မိၿပီး ဖက္ထားသည့္ သူ႔လက္ေတြကိုလည္း ေဆာင့္ျဖဳတ္ခ်လိုက္မိ၏။
လွည့္ၾကည့္လာသည့္ ဒိုင့္မ်က္လံုးေတြက သူ႔ကိုပဲ အံ့ဩေနသလိုႏွင့္ ေငးၾကည့္လာၿပီးမွ...၊
"ရႊန္း!... မင္း ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး... ဒီကိုေရာက္လာတာလဲ... ျပန္လိုက္ေတာ့!... မင္းနဲ႔ငါက... ၿပီးသြားၿပီ"
ျမင္လိုက္ရသည့္ ဒီမ်က္ႏွာ၊ ဒီလူသား၊ ဒီပံုရိပ္က ကိုယ္မက္မက္ေမာေမာ စြဲလန္းခဲ့ရသူလား...။ အခုလိုမ်ိဳး ျမင္ခ်င္ခဲ့တဲ့ သူ႔ဆုေတာင္းေတြ ျပည့္ခဲ့ၿပီေပါ့။
VOCÊ ESTÁ LENDO
SOULMATE
Fanficလူသားတွေအတွက် ကြမ္မာရေစက်ဆိုတာကို ဘယ်လောက်အထိ ယုံကြည်ထားလို့ရမလဲ။ တွေ့ဆုံခြင်းတွေ မလှပခဲ့တာနဲ့ပဲ နောက်ထပ်ရလာမဲ့ ရေစက်ကောင်းတွေကိုရော တစ်ခါတည်း စွန့်လွှတ်ပစ်လိုက်ရမှာလား။ မုန်တိုင်းဆိုတိုင်း မထန်တတ်ပါဘူး။ တစ်ခါတလေမှာ အကြင်နာတရားကင်းမဲ့ခြင်းမှသည် စိတ်...
