Magowie robią, co chcą

Wszystko pod kontrolą (1)

HELENA

Witold się starał. Zaręczeni byli od pięciu lat, a romantycznie związani od trzech a on dalej zabierał ja na romantyczne randki. Stawał na rzęsach, żeby przywozić jej rośliny z różnych krańców świata. Na rocznicę ich pierwszego pocałunku wybudował jej magiczną szklarnię ze ścianami zdobionymi piękną metalową mozaiką, w której znajdowała co i raz nowe scenki związane z ważnymi momentami ich związku. Na drugą rocznicę wspólnie wybrali miejsce w Leśnej Pustelni, gdzie wybudują dla siebie dom. Kunowski cały czas czynem udowadniał jej, że naprawdę zamierzał zbudować z nią szczęśliwą rodzinę. Nawet jeśli zaczęła się ona tak naprawdę od umowy między rodzinami i ich wspólnej decyzji poddania się decyzji starszych. Budować zaczęli, tak naprawdę, na zrozumieniu, podobnych wartościach i celach. Romantyzm przyszedł potem.

Witold się starał. Starał tak bardzo, że czasem było jej wstyd, że to nie te piękne, przemyślane prezenty i randki najbardziej ruszały jej serce. To nie tak, że ich nie uwielbiała i nie doceniała. Po prostu dużo bardziej od nich lubiła te dni, kiedy budziła się otoczona jego ramieniem, w pościeli pachnącej jego wodą kolońską. A potem razem schodzili na śniadanie do reszty Kunowskich, gdzie w atmosferze przekomarzanek i zwyczajnych pogawędek mogli spokojnie zacząć kolejne zmagania ze światem.

To były jedne z najprzyjemniejszych dni. Może dlatego, że nie zdarzały się zbyt często. A odkąd jej ojciec zmarł, w małym domu tylko Leon się jeszcze starał.

Niecierpek niestety nie podzielał jej entuzjazmu.

„Jeśli chcesz coś dziś w ogóle przesadzać, powinnaś podnieść swoją szanowną" — Komunikat zabrzmiał wprost w jej głowie, wybudzając Helenę z głębokiego snu.

„Jeszcze pięć minut..." — stwierdziła.

Witold zdaje się, był podobnego zdania, bo kiedy tylko poruszyła się w pościeli, mruknął coś i mocniej przyciągnął ją do siebie. Znów otoczył ją zapach jego żelu pod prysznic i ciepło skóry. Przez chwilę zatopiła się w tej błogości i jej myśli odeszły od tematu spania, choć wciąż były dalekie do opuszczania łóżka.

„Dzisiaj mamy noc śledztwa" — przypomniał chowaniec, czym skutecznie zabił jej leniwe zaspanie.

Cholera, to faktycznie było dziś, i sądząc po nieubłaganym wyroku zegarka, naprawdę zamarudziła w łóżku. Przewróciła się na bok i napotkała figuralne spojrzenie ciemnych oczu.

— Twojemu chowańcowi też się nudzi? — zapytała Witold.

„Wypraszam sobie, ja się dobrze bawię w ogródku, ale Bonie i Cummulus coś kombinują z młodą w pracowni" — stwierdził Niecierpek. — „W ogóle to chyba znów jakiś prezent dla ciebie, uśmiechaj się i udawaj zaskoczoną".

— Podejrzewam, że wyżera wam wszystkie mlecze z ogródka — odparła, odgarniając z czoła narzeczonego kosmyki biało-czarnej grzywki. Kiedy od strony świnka nadeszło tylko pełne oburzenia milczenie, upewniła się, że ma rację.

Witold uśmiechnął się.

— Mnie żądają w laboratorium jak najszybciej najlepiej to już teraz, ale wiesz co?

Pochylił się i pocałował ją najpierw w nos, potem w usta długo i zmysłowo. Aż westchnęła z przyjemności, kiedy przyszpilił ją swoim ciężarem do miękkiej pościeli.

— Jeszcze sobie chwile poczekają — mruknął, całując jej szyję.

W przestronnej jadalni Wieży Zegarów zastali Eufrozynę. Siedziała przy wciąż zastawionym stole, z którego domowik zdążył już sprzątnąć. Jej gronostaj o dźwięcznym imieniu Czardaj wcinał ze spodeczka winogrona. Babcia Kunowska jak zawsze prezentowała się elegancko, w łososiowej, klasycznej letniej sukni zabudowanej koronką, która modna była może jakieś sto lat temu, jednak do tej czterystuletniej magini pasowała wręcz idealnie.