.
.
.
.
.
.
"මේකනම් එපා බං වෙනවා කරුමේ...!"
ප්‍රොෆෙසර් විනෝජ් පොත් ටික මේසෙ උඩට දමලා ගහලා ආපස්සට පුටුවෙන් ඉඳගත්තෙ මූණත්තහඩුව පැත්තට ඇඳකරගෙන...
ත්‍රිලක්ෂ ඇස් යටින් බලලා ගාණක්ම නැති ගාණට ආයෙම ලැප් එකට හැරුණා...
දවසකට පාරක් විනෝජ්ගෙ මේ හැසිරීම අතිශය සාමාන්‍යයි එයාටනම්...
"බලහං මොන දුකක්ද අපි විදින්නේ කියලා...! මුන් හිතන් ඉන්නෙ මේ ලෙක්චර්ස් අසයිමන්ට්ස් නිසා උන්ට විතරයි වදේ කියලා..ඕවා එකින් එක උගන්නන්න බලන්න අපි කොච්චර කට්ටක් කන්න ඕනෙද ? මුන්‍ට තේරෙන්නෙ නෑ බං මේවා....!"
"මොකද වුණේ...? " ත්‍රිලක්ෂ ඇහුවේ බැරිම තැන...කතා කළේ නෑ කියලා ඉතින් නවත්තනවා කියලද...
"මට මේ උගන්නන සීන් එක එපා වෙලා තියෙන්නෙ...උගන්නනවා උගන්නනවා ඉවරයක් නෑ...!"
"උඹට ඕක තේරුණේ දැන්ද..?"
"තනියම කටු කන්න ඕනෙ නැති නිසයි උඹවත් එක්කගෙන ආවේ..ඒත් බලහං
මේකෙ ඉවරයක් තියෙනවද කියලා...
කරුම එන්නෙ පතාගෙන ඔතාගෙන..."
"උඹ මාව එක්කන් ආවේ ඒ හින්දා එහෙනම්..?" ත්‍රිලක්ෂ ඇස් හීනි කළා..
පාප මිතුරෝ!!
"ඒ හින්දමත් නෙමෙයි ඉතින්...උඹ මගෙ
බොක්කනේ ඒකයි..ඒ කවද්ද බං අපි සිරාවටම යාළුවො වුණේ...? "
"කැලිෆෝනියාවල..කම්පිටිශන් එකකදි...."
"අඩෝ! ඔව් ඔව්! අපේ බාප්පගෙ පුතත් උඹ එක්කමයිනෙ හිටියේ..ලංකාවෙන් හිටියෙ උඹයි අපේ මල්ලියි තව නුවර කොල්ලෙකුයි...ඒ දවස් වල තමයි අපි අඳුරගත්තේ...මං එතකොට එහෙ මාස්ටර්ස් කරන ගමන් හිටියේ..."
"හ්ම්ම්...."
"තනුජ් මල්ලි..ඌ නම් දැන් මං හිතන්නෙ ස්විමින් ඇකඩමි එකක් කරනවා කොළඹද කොහෙද...සෙමි ෆයිනල් රවුන්ඩ් එකේදි ඌ අයින් වුණා..උඹනේ ෆයිනල් ගියේ...?"
"ම්ම්...."
අතීතය යම්තාක් රිදුමක්..ත්‍රිලක්ෂ පුරුදු හූමිටියෙන් උත්තර බැන්ඳා...
"මට මතකයි මට මතකයි...ඊට පස්සෙ මං ලෙවින්ව අඳුරගත්තා..එතනින් එහාට උඹලා අපි බොක්ක තමයි ඉතින්...! බලපං උඹට මං කොච්චර වටින යාළුවෙක්ද කියලා...දැන් මං හින්දා උඹ වගකිවයුතු මහචාර්ය ගුරුවරයෙක්..."
YOU ARE READING
මීන් | MEEN
Non-Fiction"මං මූදු රැළ්ලට වඩා උඹට ඇබ්බැහි වෙලා.." -විදත් හංසනාදිත්‍යය-
