මීන් | MEEN

MEEN - 48 🐬

.
.
.
.
.

"අප්පච්චි අයියලා කරනවා දැකලා තිබුණට මං මුලදි සර්ෆින් වලට හරිම බයයි...බෝඩ් එකකුත් එක්ක වේව් එක...
බැලන්ස් නැති වුණොත් එහෙම  රිස්කි නේ..."   ප්‍රාති කතාවට මුළ පිරුවේ වැදගත් මාතෘකාවකින්...

"ඉගෙනගත්තම අවුලක් නෑ.."

කතා කරන්න තරම් මූඩ් නැතත් ඉග්නෝර් කරන්නත් බැරි නිසාම විදත් පුළුවන් විදිහට උත්තර දුන්නා..

"ඔව් ඒකනම් ඇත්ත...! ආසාවට කළාට මං නම් ඔයා වගේ ලොකුවට ටැලන්ට්ඩට් නෑ...ඇත්තටම බෝන් ටැලන්ට්  එකක් තියන එක කොච්චර හොඳයිද..
ටෙක්නික්ස් ටික ඉගෙනගන්න විතරයිනෙ තියෙන්නේ.. .'

"මට-බෝන් ටැලන්ට් එකක් තිබුනෙ නෑ..."
ඒක එහෙමම වුණාම විදත් හඬ බාල කළා..ඒක උපතින් ආව හැකියාවක් නෙමෙයි..එයා මහන්සි වෙලා හදාගත්ත හැකියාවක්..

"ඇත්තටම ?" ඒ ඇස් වලනම් පුදුමයක්..

"හ්ම්ම්..."

ගුවන් ගත වෙන්න තව විනාඩි පහළවයි..! විදත් ෆෝන් එක ස්ක්‍රීන් එක් ඔන් කළේ මගෑරුනු පණිවිඩයයක්වත් තියෙනවද බලන්න...අවශ්‍යම කෙනාගෙන් ඇරෙන්න අනික් හැම කෙනාගෙන්ම මැසේජ් ඇවිත් තිබුණා...

"ඒ වුණාට ඔයාව දැක්කම එහෙම කියන්නත්  බෑ..."

"ඒක එහෙම තමයි..!" විදත් සීට් එකට  හේත්තු වුණේ පපුව පිරෙන්න ගත්ත ලොකු හුස්මකින්...

"එතකොට ඔයා කොහොමද- "

"Yes sir..We should try new methods to enter the international markert "

කන ළඟින්ම ඇහුණ පුරුදු කටහඬට විදත් ඔලුව  ඉස්සුවේ තිගැස්සුණ ඇස් වලින්...

"ස්වප්න...?!"

පපුව අංශක ගාණට හීට් වෙලා හදවතට පුරුදු තාලෙ අමතක වුණාම තිගැස්සුණ පාර අකුරු හතර තොල් අතර මිමිනුණේ ඉබේටමයි..එයාට ඕන වුණේ එක කෝල් එකක් මැසේජ් එකක් අඩුම හොඳින් ඉන්නවා කියලා දැනගන්න විතරයි..ඒත් මේක කොහොමත්ම සාමාන්‍යනම් නෑ!!

"Ofcourse! I'll call with manger.."

විදත්ව දැක්කත් එච්චර ගාණක් නැති ගාණට ත්‍රිලක්ෂ බෑග් එකත් උඩ ලොකර් එකෙන් දාලා ප්‍රාති ළඟින් ඉඳගත්තා...ඒ තරම්ම වැදගත් කෝල් එකක එයා..