Yusuf'un Hikayesi

Yusuf'un Hikayesi - Gelişme 18

Yine bir sessizlik çöktü mutfağa. Bu defa bir dakikadan da uzun sürdü. Ancak bu sessizliği bölmedim; içimden bir ses, Natali'nin duygusal bir an yaşadığını söylüyordu. Dolu bir bulut gibi mavi gözlerinden yaşlar süzülünce içimdeki sesin doğru söylediğini anladım."Tam da Yusuf babına gelmiştik. Yusuf'un zindana atıldığı yerdeydik... Yaşlı hasta, elimi tuttu; tamam dedi. Teşekkürler dedi... Sonra da gözleri kapandı... Öylece kaldık... Türkiye'deki ilk işimdi ve kısa sürdüğü gibi sonu da hazin olmuştu. Ölümle ve işsizlikle aynı anda yüzleştim. Yeni işimin bir çocuk olması gerektiğine o zaman karar verdim. Ölümle aram iyi değil benim. Sonra hastanın ailesi ile iletişime geçtim. Onlara ayrılacağım zamanı bildirdim. Hastaya karşı son görevlerimi de yerine getirdikten sonra ayrılmak için eşyalarımı toplamaya başladım. Ancak bu kitabı bir türlü orada bırakmak istemedim. Sanki rahmetliden bana bir yadigârdı bu kitap. Onu bu yüzden yanıma almaya karar verdim. Kitabı bavuluma koyup hastanın ailesiyle vedalaştım ve evden çıktım. Türkiye'ye gelmemi sağlayan arkadaşımın evine giderken onu yolda telefonla aradım. Bir iş görüşmesinden çıktığını ve eve gitmek üzere olduğunu söyledi. Benimle aynı zamanda evde olabileceğini söyledi ve öyle oldu. Oturup enikonu konuşmaya başladığımızda o gün gittiği görüşmeyi anlattı bana. Bir çocuktan bahsediyordu; huysuz, sinirli, suratsız diyordu ona. Asla sevmediği çocuklardan olduğunu söylüyordu. Arkadaşım, oldukça uzun süredir Türkiye'deydi ve çocuk bakıcılığına başlayalı iki yıl olmuştu. Ancak anladığım kadarıyla yeni işinden çok memnun değildi veya çocuklarla arası iyi değildi. Eğer iyi olsaydı çocukları ikiye üçe ayırmazdı ve her gördüğü çocuğun aslında sadece bir tek ruha sahip olduğunu o kadar zaman boyunca anlamış olması gerekirdi. Oysa arkadaşım söylenip duruyordu. Güya o gün gittiği çocuk çok sinir bozucuymuş, annesi kırk kere Yusuf diyormuş o bir kere dönüp bakmıyormuş... Ben ise Yusuf adını duyunca..." bir dakika sürmeyen bir sessizlik daha oldu.Diğerlerinden bir farkı da vardı bu sessizliğin; Natali gülümsüyordu. Bu gülümseme sağ yanağındaki gamzeyi de ortaya çıkarıyordu.