Yusuf'un Hikayesi

Yusuf'un Hikayesi - Gelişme 11

Yanlarına gidip gitmemekte kararsızdım. İstemdışı da olsa yavaş yavaş onlara doğru yaklaşıyordum. Yusuf'un beni fark etiğini sanmıyordum. Belki de bu yüzden benle hiç ilgilenmedi. Ama bu çocuğun gerçekte hiçbir şeyle ilgisi olmadığını içimden bir ses çok güçlü bir şekilde fısıldıyordu.Çok güçlü fısıldadığına göre bu, bir fısıltı sayılmazdı.Bu doğru; içimdeki ses, bas bas bağırıyordu! Bu çocuk hem mutsuz hem kayıtsızdı! İyi ama neden?"Sayın Züleyha, doktor eve gidebileceğimizi söylüyor. Rica etsem..."Öyle mi, bu arada doktor bir şeyler mi söylemiş? O kadar dalgınmışım yani!Demek ki öyleymişim... Durumu beynim için zorlaştırmanın bir anlamı yoktu. Kendimde değilmişim işte, bir uyurgezer veya bir sarhoş gibi... Her neyse...Natali, Yusuf'u kucağına alıp önüme düştü. Ben de Yusuf'un muayene sırasında çıkarılıp sonra giydirilmeyen fazla giysilerini aldım. Natali'nin omzuna çenesini koyan Yusuf'la ilk defa o sırada göz göze geldik.​Yusuf, sessiz ama derin bir bakış attı bana, elbiselerini aldığım için mi Natali'yle konuştuğum için mi, bilemedim...İlaç kokularının tümünün birbirine karıştığı mide bulandırıcı koridorda yürürken Yusuf'un üzerimden gözlerini ayırmaması sendelememe sebep oldu. Bu defa gerçekten sendeledim ve ayağım görünmez bir engele takıldı. Dolayısıyla düştüm.Natali, bana neler olduğunu fark edemedi ama Yusuf...Bana neler olduğunun gayet iyi farkındaydı...Gözlerinin içine baktım; bir yardım, bir umut gibi...Fakat gözümün içine baka baka Natali'nin omzunda gidiyordu işte...Çok kırıldım bu çocuğa...Bilmiyorum niye...