Yusuf'un Hikayesi

Yusuf'un Hikayesi - Gelişme 6

Yusuf'un annesi değil ama meğerse dadısı olan o genç kadınla, Yusuf'un evindeki salonda kahvemi yudumlarken kendimi bir kez daha diyalog kurma konusunda tebrik ediyordum. Bir yandan da Yusuf'un hikâyesini nasıl öğreneceğimi düşünüyordum.

Bu mutlu Rus kadın, evde yatılı kalan bir bakıcıymış ve tıp mezunuymuş. Yusuf'un annesi ve babası, oturdukları semtin hakkını vermek için günlerinin çoğunu yurtdışında geçiriyormuş. Yusuf, sinirli bir çocukmuş ama neyse ki Natali, işinin ehliymiş. Çocuk doktorluğu kadar iyi bir çocuk bakıcısı olmuş kısa bir sürede.

Peki, beni de ilgilendiren şu Yusuf'un hikâyesine, bir bakıcı aracılığıyla nasıl ulaşacaktım?

Ayağıma bir iki çeşit krem sürüp masaj yapan Natali, şanslı olduğumu anlatıyordu bana. Söylediğine göre ayağım oldukça iyi durumdaymış.

Ah Natali!

Gerçekten de sen çok iyi bir doktorsun!

Kendimden utanmaya başlıyordum.

Ayağı burkulmuş numarası yapmış, sonra kadını resmen kafaya almış, yaşadığı yere kadar sokulmuş, kendime kahve ısmarlatmış ve bütün bunlar yetmezmiş gibi bir de ayağıma krem sürülüp masaj yapılmasını seyreder olmuştum. Bir de hikâye öğrenmek gibi art bir niyetim vardı... Bu ne yüzsüzlük!

Ben, ne biçim bir şeye dönüşüyordum?

Derhal kendimi toparlamaya karar verdim. Burada benim bir işim yoktu. Bu yüzsüzlüğe de gerek yoktu! Bu, gayet açıktı.

Natali'ye ne zaman isterse Yusuf'u alıp bana gelebileceğini, onları sıkılmaktan kurtaracak kadar eğlence bildiğimi, en azından neşelenmeleri için geziye çıkarabileceğimi uygun sözcüklerle anlattım.

Mutlu kadın, kartımı alırken bana teşekkür etti. Gözlerinde hafif bir kuşku vardı. Yusuf'la konuşacağını ancak bir yandan da bunun ne kadar doğru bir davranış olup olmadığını düşüneceğini de söyledi.

En azından dürüst biriydi...

Sanırım örnek almam gereken bir davranış söz konusu...