Çıkmaz Sokak

Bölüm 9 Acı

Şebnem 12 yaşında.

Ayaklarım benden izinsiz müdürün odasına ireliyordu.Kapı aralık olduğu için istemsiz olarak dinledim.

"Bakın Emel hanım ben evlat edinmek istiyorum.Ve benimle yaşamasını istediğim çocuk Şebnem." 35 40 yaşlarında adamdı.Niye beni istiyorki?

"Biliyorum Mustafa bey ama Şebnem zor bir kız yani kimseyle oynamaz kimseyle konuşmaz kendine kapalı.Çocukluğunden beri bu böyle.Ve burda yalnızca bana güveniyor beni kimseye verme diyor.O yüzden Şebnemle konuşmam lazım." Adım ağır ağır başını salladı.

"O kız çok zeki ve umarım onu evlatlık ala bilirim.Size güveniyorum Emel hanım." Adamın geldiğini görüp koşarak diğer odaya geçtim.Uzun boylu esmer adamdı.İyi birine benziyordu.Adımları yavaşlatıp Emel anenin odasına girdim.

"Emel anne?" Beni görünce ayağa kalktı.

"Ah benim meleğim gelmiş ne oldu sana niye üzgünsün bakıyım." Sağ eliyle yanağımı okşadı.

"O adam kimdi?Niye beni istiyor vermeyeceksin dimi beni?" Kaşlarını çatıp işaret parmağını kaldırıb havada salladı.

"Sen bizi mi dinledin?" Başımı hızla salladım.Hiç yalan söylemezdim çünkü.

"Ama bu yaptığın çok yalnış Şebnem seninde bi aileye ihtitacın var."

"Benim ailem sensin burdakiler." Yaklaşıp anlımdan öptü.

"Geç oldu hadi yatağına gidelim.....

####

O anlar biranlık gözümde canladı.Selim arkasına yaslanmış bana bakıyordu.

"Niye öyle bakıyorsun?" Elinde oynatığı çatalı masaya sakince koydu.

"Doydunsa kalkalım." Başımla onaylıp masadan kalktım.Bir şey yemedimki.Benimle ilgili her şeyi bildiğini söylüyordu.Benim eskiden sokak kızı olduğumu bilmiyormu?Çıkış kapısından çıktığımda soğuk hava tüylerimi diken diken etti.Ona yetişmek için adımlarımı hızlandırdım.Arabaya binip beni bekledi kaba.Arabanın kapısını açıp yolcu koltuğuna oturdum.Hiç bir şey konuşmuyordu.

"Benimle ilgili her şeyi bildiğini sanıyordum." Cevap yoktu ne bir hareket nede başka bir şey dümdüz yola bakıyordu."Bilmeden seni sinirlendirdim mi? öylese özür dilerim." Bakışlarını yoldan ayırıp bana baktı.

"Evet sinirlendim ve sus yoksa çok kötü ceza veririm sana eve gidince her şeyi anlatacaksın." Koltuğa sinip ellerimi göğüsümde birlerştirdim homurdandım.

"Anlatacak bir şey yok." 

"İyi sen bilirsin zaten senin hayatın beni ilgilendirmiyor." Sesizce gülümsedim.

"Biliyorum ben seni niye ilgilendiriyim ki?Benim hayatım benim geçmişim bana özel kalsın." Çene kaslarını sıkıyordu bense başımı cama yaslayıp dışarı izledim.Birinin kolumu dürtmesiyle gözlerimi açtım ne ara uyumuştum ben?

"Şişşşşt kalk geldik." Kapımı açıp beni dışarda bekliyordu.Kaba yavaşça uyandırmaz mısın?Somurtarak arabadan indim.Ellerimi önümde birleştirip parmaklarıma oynamaya başladım eve doğru yürüyerek.Arkamdayken biranda önüme geçti.Kapıyı kendisi açtı.Eve girdiğimde sessizlik hükümünü sürüyordu.

"Evde kimse yok mu?" Bakışlarımı Selime çevirdim.

"Hayır."

"Nerdelerki?" Bakışları yine soğuktu.