Dinner With A Nightmare

Eén

De sneeuw dwarrelde uit de hemel zoals blaadjes uit een boom vallen. Alsof ze alle tijd hebben, sierlijk en misschien zelfs een klein beetje arrogant. Er was minstens één groot verschil. De wereld was helemaal wit, niet oranje of rood. De bomen hadden geen enkel blaadje meer aan hun sombere takken. Ik keek met dezelfde uitdrukking als de takken van de bomen zouden doen. Als ze ogen hadden dan. Ik keek alsof ik iets miste. Alsof ik niet compleet was. Maar tja, hoe behoor je anders te kijken als er iets ontbreekt?

Terwijl Kylie, mijn beste vriendin, vrolijk kletste over leuke jongens, sneeuw en nog meer leuke jongens, dacht ik over hele andere dingen na. Dingen zoals Tyler. Reacties zoals die van mijn vader. Uitdrukkingen die lijken op die van Stiefmonster. 'Lissa, luister je eigenlijk wel?' rukte een stem mij uit mijn gedachten. Ik kon mijn beste vriendin alleen maar aanstaren. 'Nee.' fluisterde ik toen maar. Kylie zuchtte medelevend. 'Ze vinden hem heus wel weer. Er is vast niks aan de hand. Misschien is hij gewoon naar Erik gegaan.' opperde Kylie, maar zoals altijd dacht die er te gemakkelijk over. Het was niks voor Tyler om gewoon spoorloos te verdwijnen. Zelfs niet na een ruzie met Stiefmonster. Dat was dan ook de reden dat ik een knoop ik mijn maag had.

Wat als hem iets ergs was overkomen? Hij was vast doodbang. Ik zou dat in zijn geval wel zijn. Mijn tijd bracht ik het liefst door in boeken, echte avonturen waren niet helemaal mijn ding. Misschien had een zwerver hem wel meegenomen. Dan zouden ze hem dus echt nooit meer terugvinden. Of misschien, heel misschien, had Kylie toch nog een keer gelijk. Misschien zou Tyler vanmiddag wel op de stoep staan, maar misschien niet. Ineens leek de middag heel ver weg.

'Ik hoop dat je gelijk hebt.' mompelde ik naar Kylie. Die natuurlijk ondertussen weer vrolijk doorbabbelde, weliswaar met een bezorgde uitdrukking. Voor haar was alles gemakkelijk. Haar ouders leefden allebei nog. Ze waren niet eens gescheiden. Een van de twee was altijd thuis als ze aankwam. Bij mij thuis, daarentegen, was alles een grote rommel. Mijn moeder was elf jaar geleden gestorven en sinds twee jaar hebben we als plaatsvervanger Stiefmonster. Ze doet altijd alsof ze aardig als mijn vader erbij is, maar ik kan je vertellen; dat is ze dus echt niet.

'Larissa?' riep een stem achter ons. Als een man draaiden we om. Daar stond Peter. Hij zag er even onberispelijk uit als altijd. Zijn blonde haar zat een beetje in de war. Zijn blauwe ogen straalden vriendelijk. Hij had roze lippen  en spieren waar menig mensen jaloers op zouden zijn. Desondanks alle gebeurtenissen kon ik een zucht niet tegenhouden. Hij was mijn lippen te snel ontglipt. Kylie grinnikte meelevend, omdat ze wist dat ik hem niet kon krijgen. Haar logica kwam hierop neer; befaamde jongens krijgen alleen iets met populaire meiden. Dus kon ik alleen maar ongelukkig toekijken.

'Hoe gaat het?' zei Peter die ons inmiddels al had ingehaald. Ik glimlachte even geruststellend naar hem. 'Niet.' antwoorde Kylie in mijn plaats. Ik keek haar nijdig aan. Peter's ogen stonden bezorgd toen hij mij weer aankeek. Ik voelde de woede door mijn lichaam heen vloeien. 'O godverdomme. Hou toch eens op met medelijden hebben. Jullie weten helemaal niet hoe het voelt.' gilde ik, heel erg tactisch, naar hen toe. Ze schrokken van mijn reactie.

Maar één fractie van een seconde voelde ik me schuldig. Daarna nam de woede het weer over. Dus nam ik de benen. Na twee minuten stopte ik hijgend met lopen. Kylie en Peter zouden me hier toch niet vinden. Ik leunde even tegen de muur om op adem te komen. In en uit, Larissa. Ja, goed zo.  Toen mijn ademhaling gekalmeerd was, ging ik weer overeind staan. In plaats van Peter of Kylie, had iemand anders me gevonden.