Dinner With A Nightmare

Tweeëntwintig

'Wat heb je in godsnaam met haar gedaan?' vroeg een mannelijke stem. Florian misschien? Cayden zeker niet. 'Geloof je niet in mijn natuurlijke charmes, Florian?' vroeg degene die dan wel Cayden moest voorstellen. 'Totaal niet, als ik het eerlijk mag zeggen. Dus kun je me nu het echte antwoord geven op mijn vraag.' Het bleef stil aan de andere kant van de kamer.
'Het heeft iets met Sylvain te maken, toch?' Nu klonk er gegrom aan de andere kant van de kamer. 'Houd je er buiten. Dit zijn jouw zaken niet!' grauwde Cayden nu. Mijn ogen trilden, ik kon het voelen, maar openen kon ik ze nog niet. 'Het zijn mijn zaken wel. Alles in dit huis zijn zowel mijn als jouw zaken. Ze zijn ook van Vader en Lilly. Voor mijn part zijn ze zelfs van Gideon. Iedereen in dit huis heeft het recht om te weten wat er aan de hand is.'
Cayden lachte een afschuwelijke lach. Eentje die ervoor zorgde dat mijn haren overeind gingen staan en mijn bloed in ijs liet veranderen. 'Mijn broertje geeft zoveel om een klein meisje. Het is gewoon zielig om te zien. De jager en het hertje.' Ik kon de spanning en woede in de kamer bijna op mijn tong proeven.
'Je wilt zo graag een antwoord, toch? Ik zal je er een geven. Maar zeg niet dat je het niet had willen horen. Je weet nog steeds wie Elizabeth is, toch lief klein broertje?' De kamer veranderde in ijs. De temperatuur leek letterlijk tien graden te zakken. Nu was het Florian die gromde. 'Nou, mijn allerliefste broertje, dit is haar.'
Dat was het moment waarop mijn ogen zich wel openden, geheel ongewild, maar toch gebeurde het. Twee paar ogen staarden me aan. Ik voelde mijn wangen rood worden, ook al had ik daar geen reden voor. Florian staarde me verbaasd aan. 'Elizabeth?' vroeg hij, maar ook al keek hij mij aan, was de vraag duidelijk niet voor mij bedoeld. Het leek alsof hij de naam op zijn tong probeerde om te kijken of hij die nog steeds uit kon spreken.
Volgens mijn wilde de schikgoden echt dat ik zou sterven van ongeluk.