Dinner With A Nightmare

46

Hoewel Sylvain prima danste en ook prima kon leiden, stond ik meer dan eens op zijn tenen. Hij grimaste niet eens, maar bleef gewoon beleefd glimlachen alsof er niets aan de hand was. Toen de tweede dans eindigde, maakte hij even beleefd een buiging. Ik boog onhandig terug, hopend dat dat inderdaad de bedoeling was.
Er werd op Sylvain's schouder getikt en hij draaide zich vliegensvlug om. Zijn glimlach was verdwenen. Ik hoorde de twee, wie de persoon achter hem ook was, op gedempte toon praten. Toen draaide hij zich weer om naar mij en glimlachte. 'Ik vrees dat ik je af zal moeten staan aan mijn broertje.' In zijn ogen flakkerde een emotie die ik niet thuis kon brengen. Hij boog nogmaals en maakte zich snel uit de voeten.
In plaats van een grijnzende Sylvian, stond nu een aardig glimlachte Florian voor mij. Hij maakte ook een buiging en trok mij mee in de volgende dans. Ook bij hem stond ik meer dan één keer op zijn tenen. 'Heb je al eens eerder gedanst?' vroeg hij op het moment dat ik -waarschijnlijk voor de vierde keer- alweer op zijn teen stond. Ik grinnikte om zijn opmerking, ook al snapte hij zelf waarschijnlijk niet wat er grappig aan was. Genoeg mensen zouden dit op hebben gevat als een belediging, maar ik kende Florian beter dan dat.
'Niet bepaald,' antwoorde ik buiten adem. 'Je doet het heel goed. Ik kon het eerst ook niet, maar ik heb genoeg tijd gehad om te oefenen en kijk nu eens.' Florian danste inderdaad als een of andere prins op een bal. Een prins uit een sprookje. Zo eentje die je mee zou nemen op zijn witte paard. Er was echter een klein verschilletje. Deze prins had véél te scherpe tanden.
'Ik vrees dat jij meer tijd hebt kunnen oefenen dan mijn leven zal duren.' De glimlach op zijn gezicht betrok. 'Ik ben immers menselijk. Ik heb niet eeuwig de tijd.' De muziek begon aan een finale met een crescendo en eindigde uiteindelijk met veel applaus. 'Dat is het nadeel van het omgaan met mensen. Ze blijven niet eeuwig leven.' Het was alsof hij sprak over een geheel andere soort. Niet over iemand die recht voor zijn neus stond.
Hij veranderde het onderwerp zo snel dat ik bijna over mijn eigen voeten struikelde toen hij erover begon. 'Ik had eigenlijk wel verwacht dat Cayden hier zo zijn om een paar dansen van je op te eisen, maar zo te zien is hij er nog niet.' Ik keek vluchtig om mij heen en leek hem inderdaad niet te kunnen ontdekken.
'Eerlijk gezegd had ik ook verwacht dat je hem toestemming zou geven jou naar het feest te begeleiden. Jullie leken het prima te kunnen vinden.' Hij had het ongetwijfeld gehad over die keer in de gang. Die keer dat Cayden en ik door hem waren betrapt tijdens een... interessante bezigheid. 'Ik had nooit gedacht dat je geen van ons uit zou kiezen, maar zo te zien blijf jij mij maar verbazen,' ging hij verder.
Ik dacht eraan hem te vertellen dat die keer met Cayden maar eenmalig was, maar toen vroeg ik mij af waarom ik hem dat zou moeten vertellen. Het was niet zo dat ik iets aan hem moest verklaren en het zou zeker de verkeerde indruk wekken als ik dat zou zeggen.
Ook Florian werd na deze dans op zijn schouder getikt, maar toen hij wegliep, bleef er iemand achter die ik niet verwachtte. Iemand die niet beleefd boog. Of aanstalten maakte om te gaan dansen. Er bleef niemand anders achter dan de koning. Dan de man die mij in mijn vorige leven had vermoord. Ik vroeg mij af waarom Florian, die mij had beschermd, nu gewoon wegliep zonder discussie en mij overliet aan zijn vader. Misschien kwam het door de indruk die het zou wekken. Misschien kwam het doordat het de koninklijke familie was en ze zich geen schandaal konden veroorloven. Maar ik bleef hoe dan ook met hem achter.
'Zou u mij naar buiten willen vergezellen?' In zijn stem lag een dwingende toon. Een toon die mij vertelde dat ik het zou berouwen als ik niet met hem meeging. Dat hij mij sowieso mee zou nemen, hoe hard ik ook tegen zou stribbelen. Hij liet niet veel ruimte over voor een keuze, dus volgde ik hem de balzaal uit.