Dinner With A Nightmare

36

Het eerste wat ik deed toen ik aankwam in de eerste gevangenis van mijn leven, was gaan liggen. Hoewel Cayden ons hierheen had gehaald op dezelfde manier als ik was verdwenen met Sylvain, was ik zo moe dat het voelde alsof ik dertig kilometer had gelopen.
'Leef je nog?' vroeg Cayden met verborgen woede in zijn stem. Als ik hem niet had gevraagd mij daar weg te halen, dan was hij zijn bloedeigen broer te lijf gegaan. Ik had ze hoe dan ook niet tegen kunnen houden. Het zou zijn geëindigd in een bloedbad en de winnaar zou mij meenemen. Als ik zou moeten kiezen tussen die twee, zou ik toch Cayden gaan. Het was niet zo dat ik hem mijn leven toevertrouwde, maar bij hem voelde ik mij veiliger dan bij Sylvain.
Ik antwoordde niet op zijn vraag, maar besloot mijn ogen dicht te doen en gewoon doodstil op de bank te blijven liggen. 'Zodra ik wakker ben krijg ik de hele waarheid,' mompelde ik nog, voor ik echt stopte met alles behalve ademhalen en in slaap vallen. Ik hoorde hoe hij antwoordde met een glimlach verborgen in zijn stem. 'Natuurlijk. Welterusten, Larissa.' Ik vroeg me af of dat de eerste keer was dat hij mijn naam had genoemd.

'Jullie hebben deze familie ten schande gemaakt,' schreeuwde de vader tegen zijn zoons. De woorden waren eigenlijk maar oor twee bedoeld, als ik er zo over dacht. Cayden en Sylvain. Florian had geen schade aangericht. Hij had alleen geprobeerd om zijn familie te redden, ook al was het op de verkeerde manier. Dat hij niet de juiste keuze had kunnen maken, maakte mij alleen maar verdrietig. Het was nooit zo dat ik hem als vriend had beschouwd, maar ik had op zijn minst verwacht dat hij de juiste keuzes kon maken.
'Vader...' begon Sylvain, maar hij werd ruw onderbroken. 'Weet je hoe de geruchten gaan in het paleis? In dit hele koninkrijk? Ze zeggen dat je van het mensenmeisje houdt. Zeggen dat je zwak wordt. Dat je van plan bent met haar weg te rennen en de vampierwereld te laten stikken. Je bent de oudste zoon. Je bent degene die dit koninkrijk over een aantal honderd jaar zal moeten leiden. Je bent een schande voor deze familie.
En jij Cayden, jij bent niet veel beter. Je bent geen haar beter dan je broer. Ik had altijd al verwacht dat jij slimmer zou zijn dan hem. Dat jij hem al snel voorbij zou gaan, maar toch maak je dezelfde fout als hem. Ik ben teleurgesteld in je. In jullie allebei.'
De ogen van de koning gleden al snel naar mij toe. Ik was de hoofdschuldige, dat wist hij, dat wist ik, dat wist iedereen. In een flits stond hij voor mij en greep mijn keel vast. Zijn ogen waren ijskoud, net zo koud als zijn handen waren. Hij zette er nog wat kracht bij. Ik voelde hoe ik licht werd in mijn hoofd. Toen hij losliet viel ik hoestend neer op de grond.
Sylvian zette een stap naar mij toe, maar werd tegengehouden door Cayden's armen en door zijn vaders blik. 'Weet je wat je ons hebt aangedaan? Weet je wat er is gebeurd door jouw aanwezigheid? Ze zien ons als zwak. En dat kan akelige gevolgen hebben als de verkeerde mensen dat ook doorhebben. Ze zullen ons aanvallen, het koningshuis overnemen, ons ten gronde richten. Hetgene wat het belangrijkste is voor een koning, is dat zijn volk hem respecteert, hem vreest, denkt dat hij oppermachtig is. Anders zullen ze hem verstoten.'
Hij zweeg even en keek mij aan met woedende ogen. Met ogen die zeiden dat er geen vergiffenis was. Alleen maar dood. Ik sloot mijn ogen. Ik wist wat er zou komen. Ik dacht aan Florian, die onze schuilplaats had gevonden en verraden om zijn vaders goedkeuring te krijgen. Ik dacht aan Cayden, die van mij had gehouden, ook al hield ik meer van iemand anders. Ik dacht aan Sylvain, waarvan ik meer had gehouden dan wie dan ook op deze wereld.
'Nee!' schreeuwde Sylvain wanhopig. Ook hij had inmiddels door wat er komen zou. Hij had door wat zijn vader zou doen. Hij zou mij hier voor de ogen van zijn zoons berechten. 'Dat kan je niet maken, laat haar met rust. Ze heeft niks misdaan.' Hij was in paniek, ik kon het in zijn stem horen. Het was logisch, dat wist ik. Maar het deed me toch iets. Dat hij zich zorgen maakte. Om mij gaf. Dat was het mooiste afscheid dat hij mij kon geven.
Ik opende mijn ogen nog even en keek de twee aan die achter hun vader stonden. Cayden hield Sylvain tegen. Probeerde er voor te zorgen dat hij in leven zou blijven. Als hij zijn vader zou tegen gaan, zou hij ook gedood worden. Dan zou de emmer van de koning zijn overgelopen. Ik glimlachte even naar Cayden, probeerde hem te vertellen dat hij het juiste deed. Hij knikte terug. Hij hield zich groot, maar ik wist dat hij waarschijnlijk de komende dagen niets meer zou zeggen, eten of iets dat leek op leven. Hij zou kapot gaan.
Ik keek Sylvain aan. Liet de laatste traan over  mijn wang lopen die er ooit overheen zou lopen. Hij probeerde nog steeds te ontsnappen uit de greep van zijn broer, maar die was te sterk. Ik glimlachte naar hem. Bedankte hem in mijn hoofd voor de goede tijd die ik met hem had gehad, ook al was die tijd niet erg lang geweest. Toen sloot ik mijn ogen weer.
Het ijselijke gevoel bekroop mij vanaf het moment dat de koning mijn voorhoofd aanraakte. Hij stond bekend om zijn unieke kracht. Het uitschakelen van het lichaam bij aanraking. En dat was wat hij precies ging doen. Toen het ijs mijn hart bereikte en het stilzette, beloofde ik mezelf iets. Als er ook maar een mogelijkheid was waarop ik ze weer kon zien, al was het maar voor een paar seconden, dan zou ik elke prijs betalen die nodig was.