Dinner With A Nightmare

Vier

Na een paar uur, school, problemen en oplossingen, liep ik eindelijk het schoolplein af. Gezien de gebeurtenissen van vandaan, wilde ik zou snel mogelijk thuis zijn. Ik wilde niet weer bijna ontvoerd worden. Dat was vandaag al te veel voorgevallen. Op het gedeelte waar een erg knappe jongen me redde, had ik het niet zo op tegen. Afgezien van het feit dat ik dan eerst in een situatie moest meemaken, waardoor ik gered zou kunnen worden. In dat geval bedankte ik feestelijk.

'Hé, Larissa, wacht even.' hoorde ik een bekende stem zeggen. Nu begon ik alleen maar harder te lopen. Totdat de beste sporter van de school me inhaalde. Peter. Hij hijgde zoals altijd niet eens. Alsof het hem totaal geen moeite kostte. Ik drukte de boeken die ik in mijn handen had nog dichter tegen me aan. 'Larissa, wacht even.' zei hij nog eens. Even voelde ik de neiging om weg te rennen, maar nog net kon ik me bedwingen.

'Sorry, voor daarnet.' zei hij berouwvol. Ik keek hem verbaasd aan. Peter is aardig, maar veel excuses zou je niet verwachten bij zijn uiterlijk. Ik begon met stotteren. 'Dankjewel.' wist ik uiteindelijk uit te brengen. Ik voelde mijn wangen rood worden. 'Ik moet gaan.' zei ik vlak daarna. Mijn boeken waren nog steeds kramachtig tegen me aangedrukt. Ik voelde Peter's ogen in mijn rug boren. Ik liep standvastig door, niet eens in staat om me om te draaien.

Na een paar minuten gelopen te hebben, zag ik ons straatnaambordje al staan. Een opgeluchte zucht ontsnapte uit mijn keel. 'En waar dacht jij heen te gaan?' gromde een stem vlak achter me. De haartjes in mijn nek gingen overeind staan. Ik draaide me om en liet toen prompt mijn boeken vallen. 'Tyler!' riep ik en vloog mijn broertje om zijn hals. Hij was nauwelijks klein te noemen. Hij was met zijn vijftien jaar nu al een kop groter dan mij.

'Waar ben je in godsnaam geweest?' vroeg ik aan hem toen ik hem losliet. Hij grimaste. Mijn maag draaide zich om. 'Ja, laten we het daar maar later overhebben.' Ik keek in zijn ogen en de adem stokte in mijn keel. Zijn grijze ogen waren nergens te vinden. Zijn ogen waren degene van een roofdier. Dat was het moment waarop ik begon te gillen.