Dinner With A Nightmare

Zes

Toen er een hoofd om de hoek van de deur verscheen, zat ik nog steeds mokkend in een stoel. Ik keek de persoon die binnenkwam boos aan. Het was het meisje, Lilly, zag ik tot mijn schrik. Zouden al mijn ontvoerders hier wonen? Misschien zelfs mijn redder. En misschien ook niet.
'Waarom ben je niet aangekleed?' zei  Lilly met een grote frons op haar gezicht. Ze leek op een engel, afgezien van de frons. Maar engelen maakten zich ook zorgen, leek me. Waarom zouden ze dat eigenlijk niet doen? Ze waren toch ook enigszins menselijk? 'Ik weet niet waar ik ben. Weet niet waarom jullie me ontvoerden. Weet niet wie jullie zijn. Weet niet wat ik hier doe. En weet niet wat mijn broer hier doet. Zijn dat genoeg redenen, denk je?' Ze keek me aan alsof ik een giftige slang was. Ik zou bijna lachen om haar uitdrukking. Bijna.
'Ik mag eigenlijk geen antwoord geven op je vragen.' fluisterde ze. Ik keek haar vragend aan. Ze glimlachte een vluchtige seconde. 'Maar zoals altijd omzeil ik zijn regeltjes toch. Dit is geen uitzondering. Je bent in het paleis van onze troonopvolger. Wij zijn de koninklijke familie. En de rest weet ik allemaal niet. Mijn broer is dol op geheimen.' Ze grijnsde haar blikkende tanden bloot. Ze leken lang en puntig, maar dat kwam vast door het licht.
'En nu moet je die jurk aantrekken. Anders stuurt hij gewoon Carter op je af. En geloof me, je wil niet door hem in een jurk gehesen worden.' Ze grinnikte weer. Ik mocht haar wel. 'Ik kan je haar straks nog doen, als je wil. Mijn zusje wilt nooit dat ik haar haren doe.' Ze praatte met wild gebarende armen. Ik glimlachte voor ik het wist. 'Dat zou ik leuk vinden.' zei ik tegen alle verwachtingen in. Ze keek me aan alsof ze ieder moment uit haar vel kon springen, maar dan van blijdschap.
'Echt?' vroeg ze ongelovig. Ikzelf was eigenlijk ook verrast door mijn reactie. Het kon zeker geen kwaad om hier een vriendin te hebben. Ik had namelijk het idee dat mijn verblijf hier langer dan één dag zou gaan duren. Ik knikte. Lilly straalde toen ze de deur uitliep.
Ik hees mezelf in de jurk. De stof glinsterde mooi in het licht en zat als gegoten. Maar toch miste ik mijn spijkerbroek en simpele shirt. Lilly vloog naar binnen. 'Geen tijd voor je haar. Hij wil geen minuut langer wachten. Zijn ongeduld is altijd al groot geweest.' Ze sloeg een hand voor haar mond alsof ze iets verkeerds gezegd had. Ik glimlachte geruststellend naar haar. Een glimlach die zei dat ze zich geen zorgen moest maken. Dat ik mijn mond zou houden. Lilly glimlachte dankbaar terug.
Daarna nam ze me bij de arm en leidde me een doolhof van gangen door. 'Laat niet merken dat je bang bent, daar geniet hij juist van. Zo heb je meer kans.' Kans waarop, kon ik mezelf alleen maar afvragen. Was deze gast zo gevaarlijk? Zou hij serieus een meisje vermoorden? Het zweet stond in mijn handpalmen toen we bij een grote deur aankwamen. 'Veel geluk.' fluisterde ze nog voor ze de deur opentrok.