Dinner With A Nightmare

30

'Kom op, word wakker!' riep iemand. Ik opende mijn ogen en schoot overeind, botste tegen iemand op en moest weer gaan liggen omdat de wereld om me heen draaide. Iemand blies zijn adem opgelucht uit, maar wie het was wist ik niet. 'Je moet me niet meer zo laten schrikken. Ik dacht echt dat je dood was gegaan of zoiets, afgezien van het niet stoppen van je hart dan.' Ik keek de persoon aan die die woorden uit had gesproken.
Het was de andere broer. Degene die Elizabeth in het visioen nog maar twee keer had gezien. Het was hem. Degene die mij, de huidige ik, gevangen hield. Het was Sylvain.
'Wat gebeurde er? Je viel zomaar slap in mijn armen.' gromde hij. Ik keek hem aan. Hij keek boos terug. 'Wat kan het jou schelen?' vroeg ik toen. Hij hapte naar adem en ik vroeg me af of hij dat nodig had. Adem, zuurstof. Misschien had hij wel genoeg aan alleen maar bloed. Misschien gold dat wel als zijn zuurstof.
'Als ik het goed heb opgevangen, dan kun je het verleden sinds kort inzien. Misschien heb je wel gezien waarom.' Opgevangen? Waar had hij het nou weer over? 'Je dacht toch niet dat ik gewoon binnen zou komen vallen bij mijn broer zonder eerst afgeluisterd te hebben?' Ik schudde mijn hoofd. Ik was misselijk, verward en de wereld draaide nog steeds voor mijn ogen langs. Ik sloot mijn ogen zodat ik dat allemaal niet meer hoefde te zien. Zodat ik vooral hem niet meer hoefde te zien.
'Dat is wat net is gebeurd, toch?' vroeg hij me toen. Ik keek hem weer even aan. Zijn groengelige ogen stonden bezorgd, maar ook nieuwsgierig. Ik knikte alleen maar en zei verder niets. Ik was bang dat mijn stem zou trillen. Dat er niks verstaanbaars uit zou komen.
'Wat zag je?' vroeg hij, terwijl hij aan mijn schouders schudde. Zijn ogen boordden zich in de mijne. Zorgden ervoor dat ik het aan hem vertelde. Het achterhouden zou waarschijnlijk verschrikkelijke gevolgen hebben, hem kennende tot zover. 'Je redde me.' zei ik fronsend. Ik snapte het niet meer. Ik snapte overal niets meer van. Niet van vroeger en niet nu. En dat was alleen maar te danken aan deze drie broers.