Dinner With A Nightmare

43

Het was inmiddels de dag voor Lilly's verjaardag. Ze had mij enigszins meegesleept naar haar kamer en was nu alle mogelijke kapsels aan het uitproberen. Uiteindelijk koos ze gewoon voor krullend los haar. Bijna het simpelste wat er was. Het simpelste wat er tussen al die kapsels had gezeten. Maar ik had er geen problemen mee. Ik wilde liever niet zoveel opvallen.
Uiteindelijk had ik ervoor gekozen om alle uitnodigen af te wijzen en zelf te gaan. Ik zou gaan op de uitnodiging die Lilly mij had gegeven. Zo hoefde ik geen keuze te maken tussen drie broers. Geen verkeerde indruk bij hen te wekken. Het was beter voor ons allemaal als ik mijn afstand van ze zou nemen.
'Welke kleur zullen we jou eens aantrekken?' vroeg Lilly zich af terwijl ze in haar veel te grote kast vol jurken keek. 'De meeste jurken die ik heb vloeken bij jouw haarkleur.' Ze keek mij inschattend aan. 'Als we jou blauw of groen aantrekken, zal het je waarschijnlijk niet geweldig staan. Of je valt véél te véél op en ik heb het vermoeden dat je dat niet wilt.'
Ze liet de kastdeuren openstaan en ging naast mij op het bed zitten. 'Ik heb gehoord dat je al hun uitnodigingen hebt geweigerd.' Ze grinnikte, ook al snapte ik niet waarom tot ze mij het vertelde. 'Ieder vampiermeisje in onze wereld zou zich zo in hun armen storten, weet je? Iedereen lijkt altijd iets te kiezen wat ze niet kunnen hebben.'
Ze stond weer op en ging verder met het ijsberen door de kamer. Toen liep ze weer naar haar kast en kroop er bijna in. 'Misschien kunnen we jou beter géén kleur aantrekken.' Ze trok een zwarte jurk uit haar kast en hield die triomfantelijk omhoog. 'Deze,' mompelde ze en dook weer de kast in. 'Of deze,' maakte ze haar zin af en hield een witte jurk voor zich uit.
'Welke denk jij?' vroeg ze nieuwsgierig. Ik wierp een blik op de jurken. De witte jurk deed mij denken aan een parel. Glimmend en zacht van kleur. Niet helemaal wit, maar meer crèmekleurig. Deze leek iets korter te zijn de zwarte. Ook had deze korte mouwtjes en een band om het middel.
De zwarte was gewoon heel simpel. Iets wat Lilly waarschijnlijk nooit aan zou trekken naar een feestje. Deze kwam ongeveer tot mijn knieën en er was vrij weinig aan dat bijzonder was. Ik wees dus naar degene waarvan ik dacht dat ik daar minder in op zou vallen. Lilly grinnikte. 'Ik wist dat je die zou kiezen. Je bent meer van de simpele dingen, vermoed ik.'
Ik knikte niet eens als bevestiging. Ze begon  alle jurken die inmiddels op de grond lagen weer in de kast te stoppen. Misschien zou ik haar moeten helpen, maar het enige wat ik leek te kunnen doen, was rusteloos voor mij uit staren. Er een lag een knoop in mijn maag. Iets gaf mij het gevoel dat er binnenkort iets vreselijk mis zou gaan en dat dat iets met mij te maken zou hebben.
Ik keek uit het raam. Het regende inmiddels al een paar dagen. Het was net alsof de hemel huilde, omdat het iets verloren had. Iets dat nooit meer teruggevonden kon worden. Lilly zei iets, maar ik verstond het niet. 'Wat?' Ze keek mij bezorgd aan. 'Je bent afwezig vandaag. Wat is er aan de hand?' Ik gaf geen antwoord, maar keek weer naar het raam. Keek naar de druppels die van het raam afgleden.
Ik zag iets bewegen. Het leek alsof er een schaduw wegsprong. Ik schudde mijn hoofd. Ik was moe, ik zag vast dingen die er niet waren. Of dat hoopte ik tenminste. 'Zorg maar dat je genoeg slaap krijg. Ik zal het je niet vergeven als je in slaap valt op mijn verjaardagsfeest.' Ze hield de deur open naar de gang en ik sjokte slaperig naar buiten.
'Maak je maar geen zorgen. Morgen wordt vast een dag om niet te vergeten.' Ze knipoogde en sloot de deur achter mij. Ik moest denken aan haar woorden. Morgen wordt vast een dag om niet te vergeten.  Ik had hetzelfde gevoel. Alleen mijn voorgevoel leek een stuk minder positief te zijn dan de hare.