Dinner With A Nightmare

37

Ik werd gillend en badend in het zweet wakker. Hoewel de ik van toen niet gilde toen ze werd vermoord, schreeuwde ik weldegelijk de longen uit mijn lijf. Zij was gelukkig geweest dat iemand zich zo om zich bekommerde, maar ik kon mij alleen maar zien hoe Sylvain en Cayden hadden gekeken. Hoe Sylvain had geschreeuw en Cayden zich had ingehouden, ook al leek het alsof hij de longen uit zijn lijf wilde brullen.
Ik verborg me in het hoekje van de kamer, alsof dat uit zou maken. Alsof het mij zou laten vergeten wat ik had gezien. Het stelde mij enigszins gerust, ook al snapte ik niet waarom. De kou besloop mij als een giftige slang die op het punt stond om aan te vallen. Het kippenvel verscheen gelijk op mijn armen en ik kromp angstig in elkaar.  Ik voelde de kou uit de droom nog. Het ijs dat mijn hart deed stoppen.
Mijn ademhaling was onregelmatig en zwaar. Het kostte mij veel moeite om zuurstof binnen te krijgen en ik ging bijna van mijn stokje. Of zo voelde het alleen maar, dat kon ook nog. Ik vouwde mijn armen om mijn knieën en maakte mij zo klein mogelijk.
Toen de deur open werd gerukt, een minuut of twee nadat ik wakker was geworden, keek ik pas weer op. Mijn ogen waren betraand, dat wist ik zelf ook wel. Cayden was binnen een seconden bij mij en trok mij in zijn armen. Ik snikte verder in zijn shirt, dat ongetwijfeld later onder mijn tranen zou zitten. 'Je weet het.' Het was geen vraag, maar toch voelde ik de behoefte om te knikken.
Hij zuchtte en liet zich met mij in zijn armen tegen de muur aan zakken. Er stonden nog twee andere figuren in de deuropening. Lilly en Florian. De eerste keek mij bezorgd aan en de tweede eerder alsof hij alleen nog maar uit schuldgevoel bestond. Dit was een hele andere Florian dan degene die ik net had gezien. Roofdierkoning was echter totaal niet veranderd.
'Waarom?' snikte ik, maar ze leken mijn woorden niet te begrijpen, laat staan te verstaan. 'Waarom ben ik hier? Ik ben gestorven.' Niemand gaf antwoord op mijn vraag en ze leken ook niks te weten. Mijn tranen stopten uiteindelijk, maar Cayden trok mij alleen maar steviger tegen hem aan. Ik was blij met die twee armen die mij een veiliger gevoel gaven, ook al waren ze een stuk kouder.
Ik ademde haperend in en uit. Probeerde mijzelf weer tot rust te brengen, ook al was het maar een klein beetje. Plotseling stokte de adem in mijn keel toen een andere, dringendere vraag opdook. 'Waarom laat hij mij leven, als het verleden zich weer herhaalt?' vroeg ik hardop. Ik zag drie paar ogen die allebei dezelfde vraag in hun ogen kregen.