Dinner With A Nightmare

Zeventien

Het was stil aan tafel. Ik kon het snijden van de messen horen. En ik kon me voorstellen dat zij het nog duidelijker zouden kunnen horen. Het waren immers roofdieren.
Lilly had me een jurk gegeven die de kleur van mijn ogen had. Ze had gezegd dat zij hem toch niet meer droeg en dat ik hem mocht hebben, maar echt blij was ik er niet mee. Dat ik kleren kreeg, betekende alleen maar dat ik nog niet terug naar huis kon gaan.
De Roofdierkoning schraapte zijn keel. Zijn zoon en ik keken op, maar zeiden nog niets. Het zou me eigenlijk nog verbazen als ik iets zou zeggen gedurende dit ontbijt. De koning stond op en zijn zoon volgde het voorbeeld, maar ik bleef verbaasd zitten. De koning keek me giftig aan. Zijn zoon daarentegen alleen maar geamuseerd. 'Sta op.' siste de koning, dus dat deed ik maar. Het is niet mijn schuld dat ik niet op de hoogte ben van koninklijke gewoontes.
'Ik denk dat het tijd is voor de uitleg.' zei de koning, waarna hij de kamer verliet. Ik keek hem met open mond aan. Moest ik hem volgen? Moest ik hier blijven? Roofdierprins bleef ook staan en keek me geringschattend aan. Alsof hij zich afvroeg wat er in mijn binnenste omging. Maar als het aan mij lag, zou hij het nooit te weten komen. 'Mijn vader heeft mij hier gelaten om het je uit te leggen, aangezien ik ook degene ben die je hier vasthoudt.'
Ik kon hem alleen maar verbluft aanstaren. Alleen omdat deze zogenaamde prins het wilde, werd ik hier vast gehouden. Ik snoof verontwaardig, maar daar trok hij zich duidelijk niets van aan. 'Je bent een mens.' begon hij. Ik rolde met mijn ogen. Natuurlijk was ik een mens. 'Maar ik niet, zoals je waarschijnlijk al gemerkt heb. Ik ben een vampier.'