Dinner With A Nightmare

38

In de dagen die daarna kwamen, leek het altijd alsof er wel iemand in de buurt was. De ene keer was het Cayden, de andere keer weer Lilly en zelfs een enkele keer Florian, maar die laatste bleef op afstand. Ik wist dat ze er waren, maar toch verborgen ze zich niet beter. Misschien om mij iets duidelijk te maken; jij bent niet veilig. 
Daar hadden ze ook zeker gelijk. Als hun vader zijn keuzes in de geschiedenis wilde herhalen, dan zou ik sterven zodra hij mij te pakken kreeg. Zodra hij mij aan zou raken. En dat wilden de zonen en dochters van de roofdierkoning duidelijk voorkomen. Ik had Sylvain niet meer gezien, wat mij eigenlijk een beetje verbaasde. Ik had verwacht dat hij terug zou komen om Elizabeth uit de klauwen van zijn vader te redden. Om te doen wat hij de vorige keer niet had kunnen doen. Om op de een of andere manier zijn "fouten" ongedaan te maken.
Hij kon haar, mij, de vorige keer niet redden. Hij leek mij iemand die dat een tweede keer niet zou laten gebeuren. Misschien was hij er wel, maar zag ik hem gewoon niet. Niet dat ik mij eraan irriteerde ofzo, het viel gewoon op. Eigenlijk had ik liever niet dat Sylvain erbij was. Dat zou alleen nog maar meer ruzies veroorzaken. Meer problemen.
Ik voelde ogen in mijn rug prikken en zag Lilly een paar meter achter mij lopen. Hoewel ik het waardeerde dat ze mij veilig probeerden te houden, begon het mij ook een beetje te irriteren. Toen pas hoorde ik de gedempte stemmen die klonken aan het eind van de gang. Of beter gezegd om de hoek.
'Denk jij dat jij überhaupt het recht heb om dingen voor haar te bepalen. Jíj, degene die haar verraden heeft en voor haar dood heeft gezorgd. Je hebt helemaal geen recht om over haar te spreken alsof je haar kent.' De eerste stem was een woedende Cayden, die het over zijn tegenwoordige favoriete onderwerp. De stem die daarna volgde was die van Florian.
'Alsof jij haar zo goed kent. Je kent Elizabeth, de welgestelde vrouw uit een totaal andere eeuw. Wie zegt dat ze nog dezelfde is? Hoewel ik haar niet kende, heb ik deze keer beter op haar gelet.' Cayden lachte een ijzingwekkende lach die mijn bloed deed stollen en mijn voeten deed stoppen. 'Dat, mijn lieve broertje, zeg je alleen maar omdat je haar niet uit jouw hoofd kan krijgen. Je geeft om het meisje, op dezelfde manier als Sylvain en ik dat doen, of niet soms.'  Het bleef stil. Ik bleef stil. Ademde niet. Wachtte met alles. Ik wilde zijn antwoord horen. Wilde horen of hij de waarheid sprak of niet.
'Misschien doe ik dat wel, Cayden. Het gaat niet altijd zoals jij wil dat het gaat. Je bent niet de enige die om haar geeft. Zij is degene die deze keuze moet maken. Niet jij. Niet Sylvain. Niet ik. Wij allemaal niet. Alleen zij,'  antwoordde de jongste van de twee broers. Ik ademde uit. 'Je kunt het haar nu zelf vertellen,'  antwoordde Cayden en deed een paar passen naar achteren. Naar waar ik hem kon zien. Florian volgde en zijn ogen werden groot toen hij mij zag. Ik draaide mij om, zodat ik die twee paar starende ogen niet meer aan kon zien. Lilly was verdwenen en hield mijn vluchtweg dus niet tegen.