Dinner With A Nightmare

44

Die ochtend was een van de meest chaotische ochtenden die ik in mijn hele leven had meegemaakt. Iedereen rende door elkaar heen en botste tegen elkaar op, om vervolgens weer gehaast verder te gaan met waar ze mee bezig waren. Ik daarentegen bleef gewoon in mijn kamer tot er aangeklopt werd. Lilly had aangeboden mij op te komen halen en ik had dat maar al te graag geaccepteerd. Zeker nu ik die chaos zag, bedacht ik mij dat het een goed idee was geweest.
Lilly kletste honderduit. Van de bloemen waar ze om had gevraagd, tot hoe de decoratie in de balzaal eruit zou zien. Het kon mij eigenlijk niet zoveel schelen. Ik had weer een slechte nachtrust gekregen. Ik was wakker geworden uit een nachtmerrie waarin ik het gevoel had dat ik achtervolgd werd. Op het moment dat de achtervolger mij inhaalde, stopte mijn nachtmerrie en werd ik badend in het zweet wakker. Daarna had ik niet meer geslapen en had dus wallen onder mijn ogen.'Dat werken we gewoon weg met wat make-up,' had Lilly vrolijk genegeerd toen ik dat ietsjes later opmerkte.
Dat had Lilly dus duidelijk ook gedaan. Eerst had ik de jurk van haar aan moeten trekken, omdat ik anders de make-up en mijn haar zou verprutsen. Dus had ik gewillig gedaan wat ze had gezegd, wat mij heel veel tevreden glimlachjes op had geleverd. Als Lilly iemands haar deed, zag ze er altijd anders uit. Rustiger. Meer op haar gemak. Alsof ze in haar eentje de wereld aankon.
'En je bent klaar,' zei ze toen uiteindelijk. 'Nog niet in de spiegel kijken. Ik kom zo terug.' Zelf verdween ze voor een paar minuten in de badkamer. Toen ze eruit kwam had ze haar jurk aan en haar make-up al gedaan. Het verbaasde mij dat ze zo snel klaar was, maar ze zag er echt uit zoals ik haar eerst had gezien. Als een verwaande prinses.
Haar jurk was blauw en paste verbazingwekkend goed bij haar donkere krullende haar en amberkleurige ogen. Ze leek iets langer, maar waarschijnlijk had ze ook hakken aan. 'Wat denk je?' vroeg ze onzeker. Ik keek haar aan alsof ze gek was geworden. 'Het is niet zoals met het lelijke eendje dat in een zwaan verandert. Meer alsof de zwaan in een pauw verandert.' Ze begreep mij duidelijk niet. Misschien had ze nog nooit van menselijke verhalen gehoord.
'Ik zal het maar opvatten als een compliment,' zei ze uiteindelijk en we moesten allebei grinniken. 'Oké, wacht even. Ik ga mijn spiegel zoeken.' Ze dook de kledingkast weer in en vond ergens achterin op de bodem en kleine spiegel. 'Ik hoef mijzelf niet te zien hoor. Ik weet dat je goed werk hebt geleverd.' Ze glunderde. Normaal zou ze mij die spiegel zeker op hebben gedrongen, maar deze keer niet. Ze smeet dat ding gewoon weer terug in de kast.
'Ik vrees dat we ongeveer nog een uur hebben voor het feest daadwerkelijk begint.' Ze zag er teleurgesteld uit. Alsof ze had verwacht dat dit langer zou hebben geduurd. Alsof ze had verwacht dat ze het beter had ingepland.
Ze plantte mij, zoals altijd, weer neer op het bed en stak haar hand uit. Ik keek haar verward aan. 'Dit is wat mensen doen als ze jarig zijn, toch?' Ik knikte, nog steeds een beetje verbaasd, en schudde haar de hand. 'Gefeliciteerd,' zeiden we in koor. Ze grinnikte. 'Het spijt mij zo heel erg veel, maar ik moet weer zeggen dat je hier even moet blijven wachten.'
Ze draaide zich om in een waas van blauw en zwart en verdween tijdelijk weer in de badkamer. Toen ze daaruit kwam, had ze weer een pakketje bij zich. 'Dit is voor jou.' Ik nam het cadeautje aan, maar opende het nog niet. 'Het spijt mij dat ik jou niks kan geven.' Ze zwaaide met haar armen in het rond. Alsof ze mijn excuses wegsloeg. 'Nonsens. Met de broers van mij hier, kom je niet eens het huis uit. Zulke onbeschofte wezens. Ik dacht dat ik ze beter had opgevoed.'
Lilly was veel opgewekter dan normaal, dus ik besloot snel het pakje te openen om haar geluk te behouden. Ze glunderde toen ik de rode strik van het kleine pakketje afhaalde. Ik bekeek eerst wat erin zat en haalde het er toen uit. Het was een ketting. De hanger was een rode roos, die zo groot was als de nagel van mijn duim. De ketting zelf was niet erg bijzonder, ook al vermoedde ik dat de gouden kleur niet door verf of een ander trucje kwam.
Lilly stal de ketting bijna meteen uit mijn handen en had die binnen een mum van tijd om mijn nek gedaan. De hanger viel nog net te zien. Een centimeter lager begon namelijk de zwarte jurk. 'Ik denk dat jij mijn beste creatie bent tot nu toe,' zei ze goedkeurend. Ze glimlachte trots. Ik kon niet anders dan hetzelfde terug doen. 'Fijne zeventiende verjaardag, Larissa de mens.' Ik glimlachte nog steeds toen ik het volgende zei. 'Fijne tweehonderdste verjaardag, Lilly de vampier.'
Wist ik veel dat mijn glimlach tegen het vallen van de nacht compleet zou verdwijnen.