Wonder boven wonder kwamen we echt aan in de keuken. Ik was niet de keuken in zijn verhaaltje, dacht ik. Maar alles zou nog kunnen gebeuren. Roofdierprins was toch gek in zijn hoofd. 'Hier is de keuken, zoals je overduidelijk kunt zien. Ook al hebben jullie mensen geen zicht, toch moeten jullie dit wel kunnen zien.' Hij keek me vol minachting aan. Ik negeerde die uitdrukking en liep naar de koelkast toe.
'Misschien wil je die niet openen.' zei hij, maar ik had het deurtje al open getrokken. Honderden zakjes met rode vloeistof lagen op elkaar gestapeld. Ik deed verschrikt een stap achteruit. De deur werd weer voor mijn neus gesloten.
'Ik zei toch dat je dat ding niet moest openen.' mompelde de Roofdierprins. 'Waarom? Hoe?' Meer kon ik niet uitbrengen. Hij keek me niet aan met zijn gebruikelijke grijns, maar met een serieuze uitdrukking. 'Welke vraag moet ik eerst beantwoorden?' vroeg hij toen.
'Waarom?' vroeg ik ademloos. Hij glimlachte nu troosteloos. 'Omdat we het nodig hebben om te overleven. Hoe lang verwacht jij te leven zonder eten?' Mijn ogen werden langzaam groot. Vol verbazing staarde ik Roofdierprins aan. Hij was geen kannibaal, dronk geen bloed omdat hij het leuk vond, maar omdat hij anders zou sterven. 'Wat ben jij?' vroeg ik terwijl ik het eigenlijke antwoord al aan zag komen, ook al sloeg het nergens op.
'Ik ben een moordenaar.' antwoordde hij simpelweg. En ik geloofde hem op zijn woord, ook al was het niet alles. 'Ik ben een vampier.' voegde hij er nog verbitterd aan toe. Toen ik een stap achteruit deed, keek hij me vreemd aan. 'Waarom ben ik hier?' Mijn stem klonk zacht, onverstaanbaar, maar ik wist dat hij me had verstaan. 'Wat is hier aan de hand?' brulde een andere stem.
JE LEEST
Dinner With A Nightmare
VampireVoor de zestienjarige Larissa is het leven niet gemakkelijk. Ze woont bij haar vader en stiefmonster. Haar jongere broertje is sinds kort vermist. En haar droomjongen ziet haar niet staan. Maar dat alles valt in het niet bij wat ze dan meemaakt. Ze...
