Dinner With A Nightmare

Drie

Toen het gekibbel verdwenen was, haalde de jongen eindelijk zijn hand van mijn mond. Hij was koud, bijna net zo koud als de sneeuw waar ik in zat. Ik begon te trillen. Van de kou of van de angst, het zal een van de twee zijn. 'Hé, rustig maar. Je bent veilig hier.' zei de jongen op fluisterende toon. Eindelijk had ik de tijd hem beter te bekijken. Hij had donkerblond haar dat alle kanten opstond. Een litteken werd bijna verhuld door zijn haren, maar ik kon het nog net zien. Zijn armen waren gespierd en zijn schouders breed. Even dacht ik aan Peter, maar toen ik zijn ogen zag, liet ik die gedachte meteen los. Peter had geen geelgroene ogen.

'Wat ben je?' vroeg ik vol afschuw. Hij keek me verbaasd aan. 'Jij van alle mensen, zou dat moeten weten.' fluisterde hij woedend terug. Ik nam de tijd om over zijn woorden na te denken, maar had geen idee wat hij bedoelde. Misschien was hij gewoon gek en hoorde bij die anderen.
'Je moet hier weg. Waar moet je naartoe?' vroeg hij en keek me bezorgd aan. Kan ik hem wel vertrouwen? Hij heeft dezelfde roofdierogen als het andere clubje. Maar hij had haar wel gered. Ik nam snel mijn besluit. 'Woodston High.' antwoordde ik zachtjes. Hij grinnikte even. 'Laten we gaan.' zei hij terwijl hij me uit de sneeuw trok. Het kostte hem geen enkele moeite.

Tien minuten later stonden we op het verlaten schoolplein. Ik was te laat voor de les, zoveel was duidelijk. 'En daar scheiden onze wegen.' antwoordde de jongen wiens naam niet genoemd was. Ook mijn naam was niet ten sprake gekomen. Zijn stem klonk treurig, of verbeelde ik me dat alleen maar? 'We zullen elkaar nog wel eens tegenkomen, Larissa.' zei hij en beende toen weg. Zijn voeten lieten geen sporen achter in de sneeuw. Merkwaardig. En ineens drong het tot me door. Hij had mijn naam geweten, terwijl ik die niet gegeven had.