Dinner With A Nightmare

Eenentwintig

Ik dwaalde weer door de gangen, op zoek naar een slaapkamer die niet van mij was. Ik rende steeds harder, door het huis waar ik niet hoorde te zijn. En toen botste ik tegen een muur op, die later een jongen bleek te zijn die ik nooit ontmoet had mogen hebben. 
'Wat is er?' vroeg Florian, toen hij de paniek in mijn ogen zijn. Hij stak zijn hand naar me uit, maar ik krabbelde achteruit. 'Ga weg.' Eerst vroeg ik me af of hij mijn stem kon horen, maar natuurlijk kon hij dat. Hij was ook al honderden jaren oud. Hij had al die tijd geleefd.
'Raak me niet aan. ' zei ik toen hij nog een keer zijn handen naar me uitstak. Snel ging ik weer op mijn eigen voeten staan. 'Wat is er aan de hand?' vroeg hij nog een keer, maar ik had geen tijd om te antwoorden. Een andere stem onderbrak me al. 'Kalmeer.' zei de stem die nog meer paniek in mijn hoofd veroorzaakte. Ik draaide me vliegensvlug om en zag Cayden daar staan.
Ik maakte alweer aanstalten om weg te rennen, maar hij greep mijn arm weer vast. Net zoals in het visioen. Precies hetzelfde. 'Raak me niet aan.' piepte ik nu, terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. Hij liet me los. Ik probeerde weer weg te komen, maar in plaats daarvan vonden mijn knieën het nodig om te stoppen. Ze lieten me vallen. Lieten me in de steek.
Ik vroeg me voor een enkele seconde af of ik hier voor eeuwig zou moeten blijven. Maar die gedachte vervloog meteen. Ik wist niet wat voor eeuwig was. Ik wist niet wat het betekende. Maar zij wisten dat wel. En ergens in die oneindigheid, hadden ze mij blijkbaar ontmoet. Of een andere versie van mij. Tenminste, zo zei Cayden.
'Rustig ademhalen.' zei een van de twee jongens die voor me zat. Ik had alleen geen idee welke. 'Er is niets aan de hand. Het komt wel weer goed.' Deze keer meende ik Florian's stem te horen. Hij sprak de waarheid. Hij sprak leugens. Het kwam niet goed. Er was wél iets aan de hand. Maar tegelijkertijd bekroop een rustgevend gevoel me. 'Ik kan haar niet zijn.' was het laatste wat ik uit kon brengen voor mijn ogen dichtvielen.