Dinner With A Nightmare

32

Toen ik mijn ogen weer opende was er niet heel veel te zien. Alleen maar een nieuw soort zwart, een lichtere soort, maar mijn humeur verbeteren deed het niet. Het was alsof iemand me een trap in mijn maag had gegeven en iemand anders met ijzeren neuzen tegen mijn ribben had aangetrapt. Ik probeerde overeind te komen, maar liet me meteen weer vallen in de berg van kussens. Ik raakte iets hards op de weg naar beneden. 

'Blijf liggen.'  hoorde ik een stem fluisteren in het donker. Ik voelde zijn adem tegen mijn nek en bleef zo stil liggen als mogelijk was. Ik hoorde zelfs mijn eigen hartslag, wat me ervan verzekerde dat hij het ook hoorde. En om eerlijk te zijn, ging het iets te snel naar mijn smaak. 
'Ben je bang?' Ik besloot niks te zeggen, geen geluid te maken, hem te vergeten. Maar dit is best moeilijk als zijn been over de mijne ligt en zijn hand in mijn rug prikt. Ik ademde langzaam in en uit, hopend dat mijn hart wat zou kalmeren. Dat deed het helaas niet. Ik vroeg me eigenlijk af of het niet het tegenovergestelde effect had. 
'Je bent bang dat ik iets ga doen, hè? En ik denk dat ik dan niet de eerste van mijn broers ben die zoiets doet. Heb ik gelijk of niet?' Zijn stem klonk angstaanjagender in het donker, omdat ik dan geen gezichtsuitdrukking had om het bij aan te sluiten. 'Ik vroeg wat, ik weet dat je wakker bent, dus je hoort mijn vraag te beantwoorden.'  

Ik gaf nog steeds geen antwoord, bang dat het antwoord hem woedend zou maken. Maar eigenlijk was mijn stilzwijgen al een antwoord op zich. Het zorgde er alleen voor dat ik niets hoefde te zeggen. En helaas zorgde het er ook alleen maar voor dat ik hem bozer maakte. 

'Wie?' vroeg hij en zijn stem was zacht, maar toch bedreigend. 'Cayden.' was het enige wat over mijn lippen heen kwam.