Dinner With A Nightmare

Zestien

De Roofdierkoning sloeg ons gade. Zijn ogen brandden als een vlam en snel deinsde ik nog een stukje achteruit. Het keukenblad prikte nu in mijn rug en gaf aan dat ik niet verder kon. 'Zij heeft honger.' gromde Roofdierprins naar zijn vader. Ik keek toe, niet in staat om me te bewegen. 'Je had haar ervan moeten weerhouden dat ding te openen.' snauwde zijn vader terug. Roofdierprins keek naar beneden en mompelde iets wat op een excuus leek.
Zijn vader knikte bij wijze van goedkeuring. Toen wendde hij zich tot mij. 'Ga naar je kamer. Je mag er niet meer uit komen tot morgen.' Ik keek hem ongelovig aan. Wilden de mensen mij hier laten verhongeren? Of wilden ze er voor zorgen dat ik claustrofobie kreeg? 'Ik laat een dienstmeisje je wat eten brengen, maar kom je kamer niet meer uit. Ga nu.' De stem van de koning duidde er op dat het menens was, dus liep ik de kamer uit.
Achter me hoorde ik nog geluiden van een ruzie, maar echt verstaan deed ik het niet. Ik zocht mijn kamer, maar had geen idee waar ik naar toe moest lopen. Uiteindelijk ging ik gewoon zitten op de grond. Geen idee waar ik was. Geen idee waarom ik hier was. Geen idee wat deze wezens waren. Maar een ding wist ik zeker; ze waren zeker geen mensen.

~

Toen ik wakker werd, merkte ik dat er mensen over me heen stonden gebogen. Ze wierpen schaduwen over me heen. Ik kon niet zien wie het waren, omdat ze tegen het licht in stonden. 'Wat deed je hier?' vroeg een stem op fluistertoon. Ik schoot overeind, helemaal vergeten waar ik was. Toen drong het allemaal weer tot me door. Het was nog steeds geen nachtmerrie. En dit was beslist niet de plaats waar ik in slaap was gevallen.
Langzaam vervaagden de schaduwen en leken ze in mensen te veranderen. Lilly en Florian om precies te zijn. 'Ik kon mijn kamer niet meer vinden.' gaf ik met een rood hoofd toe. Lilly lachte, maar van Florian hoorde ik niets. 'Sta nu op. Je diner met de koning begint bijna.' Ik schoot uit het bed waar ik blijkbaar in was beland.