Dinner With A Nightmare

45

De balzaal was nog groter dan ik had verwacht. Natuurlijk was alles in het huis groot, zelfs de met bloed gevulde koelkast, maar dit overtrof mijn verwachtingen. Er hingen grote kroonluchters aan het plafond waar vroeger kaarsen in zouden hebben gezeten, maar nu zaten er gewoon lampjes in. Er hingen een paar schilderijen en foto's aan de muur, voornamelijk van de omgeving, het huis zelf en de mensen die erin woonden.
De muren hadden een kleur die zich ergens tussen de geel en de wit bevond, wat ervoor zorgde dat de kamer nog iets groter leek dan hij eigenlijk al was. Ik denk dat ik mijzelf ongeveer vier keer op elkaar zou kunnen zetten als ik bij het plafond wilde komen. Misschien nog net iets meer. De zaal zelf was ongeveer net zo groot als een voetbalveld, maar eerder meer dan minder in oppervlakte.
'Indrukwekkend, hè?' vroeg Lilly achter mij. Ik draaide mij met een ruk om, helemaal vergeten dat ik met haar was binnengekomen. Blijkbaar waren we niet onopgemerkt binnengekomen, want een aantal mensen kwamen als onze kant op om haar te feliciteren. Ik wist zeker dat Cayden, Sylvain, Florian en hun vader ook felicitaties zouden krijgen, maar verwachtte niet dat iemand aandacht aan mij zou besteden. Dat werd dus ook overduidelijk toen Lilly verzwolgen werd in een groep van vampiers die allemaal haar aandacht opvroegen.
Ik maakte mij uit de voeten en liep in de richting van de grote tafel die vol gestald stond met voedsel en drinken. Ik pakte een glas met een rode vloeistof en besloot er eerst aan te ruiken voor ik het op zou drinken. Het was immers een vampierfeestje, je wist maar nooit wat ze bij dit soort gelegenheden dronken.
'Die zou ik niet nemen als ik jou was.' Ik draaide mij om met het glas nog in mijn hand en morste de vloeistof bijna op mijn jurk. Snel zette ik het glas terug op de tafel. Sylvain stond voor mij, even indrukwekkend als altijd. 'Als mens moet je geen bloed drinken. Ook raad ik je dat gelige daarnaast af, aangezien je minderjarig bent.' Hij klonk volstrekt zakelijk. Alsof hij mij niet kende, maar gewoon advies gaf een klant die naar hem toekwam om te vragen welke computer ze moest nemen.
'Hallo,' besloot ik te zeggen. Hij glimlachte en keek een beetje nerveus om zich heen. 'Ook hallo.' Hij draaide zijn hoofd een kwartslag om en keek vanuit zijn ooghoeken naar achteren. 'Zoek je iemand?' Hij draaide zich weer naar mij toe en had toen zijn bekende grijns op zijn gezicht. 'Degene die ik zocht, heb ik al gevonden hoor, maar degenen die ik ontwijk, wil ik niet tegenkomen.' Het duurde even tot zijn woorden tot mij doordrongen.
'Sylvain, ik...' Hij stak zijn handen in de lucht bij wijze van overgave. 'Ik weet dat je mijn uitnodiging hebt afgewezen, maar dat zorgt er niet voor dat ik je gelijk niet meer op mag zoeken, lijkt me.' Zijn ogen gingen nu niet meer schichtig de kamer door, maar blijven hangen bij mijn ogen. Hij staarde naar mij. Ik voelde mijn wangen rood worden.
Ik wilde net iets terugzeggen, toen er opeens muziek klonk. Ik ging op mijn tenen staan en zocht naar waar het geluid vandaan kwam. Ergens aan de andere kant van de zaal stond een klein orkest. Deze was begonnen met het spelen van muziek en ik zag dat de eerste mensen al begonnen met dansen. Sylvain maakte een buiging en al voor hij het zei, wist ik wat hij zou zeggen.
'Mag ik deze dans van u?' Ik schudde mijn hoofd, maar hij zag er eerder geamuseerd dan teleurgesteld uit. 'Als je niet meekomt, zal ik je mee moeten sleuren. Ik heb maar één dans nodig. Dat is toch niet zoveel gevraagd?' Ik sloeg mijn armen koppig over elkaar heen, maar hij trok zich daar helemaal niets van aan.
'Ach ja, als je niet vrijwillig meegaat, zal ik je maar mee moeten nemen.' Hij pakt mijn hand vast en trok mij de dansvloer op. 'Ik kan niet dansen,' zei ik paniekerig. Nog steeds leek ik zijn humeur niet te kunnen verpesten, want hij grijnsde nog steeds naar mij. 'Dan zal ik het je maar moeten leren.'