Boruto&Sarada (BoruSara)

7-Ebeveyn Operasyonu

-Sarada Uchiha-
Utanç içinde elimi burnuma götürmüştüm.Yüzüm kıpkırmızı olmuş olmalıydı çünkü sıcak basmıştı.Bir süre sonra burnumda sümük olmadığını anladığımda bir rahatlama geldi.Boruto ise kahkahayı bastı.

"Nasılda yedin ama."

"Malsın,Boruto."dedim ve yürümeye başladım.Ben önemli bişey söyleyeceğini zannetmiştim.Oysa o şakaya vurmuştu.
Onu arkada bırakıp tek başıma yürürken bir anda ona döndüm.Şaşırmıştı.Bense hızlı adımlarla ona doğru yürümeye başladım.Yanına gidip yakasından tuttum ve yüzlerimizi yaklaştırdım.

"Bir şeyden emin olmam gerek."dedim."1 dakika gözlerini kaçırma."

O ise gergin gibiydi.Gözlerime tam bakamıyordu.Bense sert bakışlarımı ona yolluyordum.

"1 dakika doldu."dedi beni ittirirken.İkimizde gerilmiştik.

"B-Ben gidiyorum artık."dedi ve Boruto ortadan kayboldu.

...
Sabah uyandığımda evde ilk defa bağırış sesleri vardı.Annem babama bağırıyordu ve çok sinirliydi.

"Gelmeyeceksen haber ver!Telefon diye bir şey var ve sen bunu hiç mi hiç kullanmıyorsun!"

Babamsa tepkisizdi."Tamam.Haklısın."demekle yetindi.Bir süre sonra annem ceketini alıp evden çıktı.Ne olduğunu anlamamıştım ama çok kötü hissetmiştim.Umarım eski hallerine dönerler.

-Sakura Uchiha-

Bıktım!Bıktım!Ve delirdim de.Dün Naruto'yla geç saate kadar takılmasına rağmen hiç haber vermedi.Saat tam 5te geldi ve ben o zamana kadar onu bekledim.Bazen beni ve Sarada'yı hiç umursamıyor gibi hissediyorum.Zaten Sasuke-kun ne zaman üstümüze titredi ki?

Bu düşüncelerle hastaneye doğru yürüdüm.Aşırı tepki göstermiştim belki ama bu onu deli gibi sevdiğimdendi.Sonunda bir aileydik ama o sanki yok gibiydi.Ya da belki beni öyle hissettiriyordu.

-Sarada Uchiha-
Hiçbir şeyi umursamadan pançosunu giyen babama baktım.
"Nereye gidiyorsun?"diye sordum.O ise bir şeyler geveleyip dışarı çıktı.Babamın da morali bozulmuş gibiydi.İlk defa onu bu kadar çaresi görmüştüm.
...
"Mitsuki!?"diye seslendim.Chocho ile konuşan Mitsuki bana döndü.

"Ne oldu,Sarada?"diye sordu nazik bir ses tonuyla.

"Iı ş-şey...bir konuda...bana yarım edebilir misin?"

Mitsuki yardım edemeyecek gibi baktı.Chocho'yu bırakmak istemiyordu sanki.Yoksa...Ondan mı hoşlanıyordu?
Mitsuki'yi yanıma çektim.

"Seni gidi.."dedim sırıtarak."Ondan hoşlanıyorsun."
Kızardı ve yüzüme bakamadı.Üstelik inkar bile etmedi.

"Aşık olan bir erkeği hemen tanırım."dedim.

O ise kahkaha attı.
"Yanılıyorsun Sarada."

...
Chocho'yla takılmak isteyen Mitsuki'yi rahat bıraktıktan sonra ikinci ve son seçeneğimi denemeye karar verdim.
Geliştirilmiş rasenganı yapmaya çalışan Boruto sıkı çalışıyormuş gibiydi.En az babası kadar başarılı olmak istiyor ve bu yüzden çok çalışıyordu.İçimdeki ses onu rahatsız etmememi söyledi.Bu yüzden tam geri dönecekken bana seslendi.

"E-Efendim?"dedim ona dönerken.

"Sen...birlikte bir şeyler yapmak ister misin?"

Bu soruyla nedense kalbim yerinden çıkacak gibi oldu.İstemsizce
"Evet!Evet çok isterim!"diyiverdim.

Daha sonra aynı anda ağzımızdan aynı sözcükler çıktı.

"Annenleri barıştırmalıyız."
"Annemleri barıştırmalıyız."

Bir anda "Sen nerden biliyorsun?"dedim.Sonuçta bu bizim ailemizin konusuydu.

"Babam.."dedi."Sasuke amcayla konuşurken onlara kulak misafiri oldum.Sasuke amca çok üzgündü."

"Babam...üzgün müydü?"dedim şaşırarak.Açıkçası çaresiz görünüyordu evet ama üzgün? Hiç de değil..

"Bu yüzden sevgili öğretmenini mutlu etmek için onları barıştırmaya karar verdin.."dedim cümlesini tamamlayarak.O ise ekledi.

"Sadece Sasuke amca için değil.Senin için, Sarada."

Kalbimin tekmelendiğini hissettim:Sanki birazdan tüm vücudum titremeye başlayacaktı.
Daha sonra söylediği sözü düzeltmek istercesine devam etti.

"B-Bu yüzden de onlara güzel bir süpriz hazırlamalıyız.Bunun için yapmamız gereken ilk şey gerçekten zor."

Merak etmiştim.

"Ne yapmamız gerekiyor,Boruto?"dedim.

"Hastanede gizlice annenin ofisine girmemiz gerekiyor."dedi.

...

"Bir telefon için bu kadar riske girilir mi?"dedim mırıldanarak.Neredeyse annemin ofisine ulaşmıştık.Ben ondan telefonunu isteyemezdim çünkü beni görevde sanıyordu.

"Annem içerde değil."dedim kapıyı araladıktan sonra.Daha sonra hızlıca içeri girdik.Boruto masaya bakarken ben ise annemin çantasını kurcalıyordum.
Ama telefon hiçbir yerde yoktu!Tam o sırada ayak sesleri gelmeye başladı.Ne yapacağımızı bilemedik ve ikimiz beraber küçücük dolabın içine girdik.

Bir saniye sonra telefonla konuşan annem içeri girdi.Boruto'ysa yanımda bana sus işareti yapıyordu.Yüzlerimiz ve bedenlerimiz çok yakındı ve bu beni çok rahatsız ediyordu.

"N-Neredeyse burunlarımız değecek.Uzaklaş biraz."dedim sessizce Boruto'yu ittirirken.

O ise konuşmamı engellemek için ağzımı kapattı ve bu daha çok yaklaşmamızı sağladı.Gözlerimiz birbire bağlıymış gibiydi.Bir süre sonra kapının kapanma sesini duyduk ve kendimizi dolaptan dışarı attık.Az biraz nefes alabildiğimde annemin masaya bıraktığı telefonu elime aldım ve şöyle dedim.

"BAŞARDIK!"

-Sakura Uchiha-

Koşar adımlarla eve vardığımda ev kapkaranlıktı.İsmimsiz birinden eve gitmem gerektiğiyle ilgili bir mesaj almıştım.Sarada'nın ismini seslendim.Evde tık yoktu.Biraz daha yürüdükten sonra yatak odasından ses gelmeye başladı.Yavaş adımlarla yatak odasına girdim.Birinin arkamda olduğunu farkettiğimde çok geç olmuştu.Çünkü arkamdaki kişi çoktan gözlerimi kapatmıştı.Ama niye gözlerimi?Böyle bir durumda ağız kapatılmaz mıydı?

Bağırmak için ağzımı açacaktım ki o kişinin dudakları ağzımı kapadı.Dudaklarımız ayrıldığında yavaşça kulağıma mırıldandı.

"Seni seviyorum,Sakura."

...
Yanımda yatan Sasuke-kun'a bakarken gülümsedim.Dün gece olanlar mükemmeldi.Tam o sırada yataktan fırladım ve Sasuke-kun'u sarsmaya başladım.

"SARADA!SARADA NEREDE!?TÜM GÜN YİYİŞMEKTEN ONU UNUTTUK!!!!"

Sasuke-kun beni sakinleştirmek istercesine

"Sakin ol.Naruto'larda kalıyor."dedi.Daha sonra açıkladı."Bunları ayaralayan o.Bize biraz başbaşa zaman geçirmemizi ve "bir kardeşi olursa mutlu olacağını"söyledi."

"A-Ama.."dedim üzgünce.
Sasuke-kun gülümsedi.Omzuma minik bir buse kondurdu.Saçlarımı geriye attı ve
"Onu mutlu etmek istiyorsan bir erkek kardeşe ne dersin?"dedi.