Boruto&Sarada (BoruSara)

Final Duyurusu ve En Sevmediğim Sensin

Merhabalar!!
Wattpadın bildirimlerini falan kapamışım nasıl başardıysam unuttum mal gibi.Final yaklasıyor diye haber vermek istedim.Şimdi bir baktım ilk yazarken bu hikayeyi 10.sınıftım şuan üniversite 1.sınıfım.Neler neler atlattık sizle bu zamana kadar gelebildim çok teşekkür ederim.Yazdığıma hiç ama hiç pişman olmadım.Ama şimdi bitmesi gerektiğini düşünüyorum.Fakat korkmayın yeni hikayem (yani aslında ona da önceden başlamıştım da şimdi yeniden başlıyorum) En Sevmediğim Sensinde de buluşabileceğiz..Ona da tüm desteklerinizi bekliyorum çok ama çok teşekkür ediyorum daha öncede yaptığım gibi yeni kitabım En Sevmediğim Sensin'in tanıtım bölümünü buraya koyuyorum lütfen 3-4 dakikanızı ayırıp okuyun teşekkürler hepinizi seviyorum 💚

BAŞLANGIÇ
Ortaokul zamanlarını hep sevdiğimi düşünmüştüm.Hiçbir zaman yanlız biri olmadım zaten.Etrafımda hep arkadaşlarım vardı.Hepsiyle iyi geçinirdim ama en yakın arkadaşım olmadı hiç benim.Altıncı sınıfa kadar.

Ergenliğim yavaş yavaş kendini göstermeye başlarken,ilk reglimi olduğum zamanlarda,dersler yavaştan zorlaşmaya başladığında altıncı sınıfın ilk gününde tanışmıştık onunla.Benim en yakın arkadaşım olacak kişiyle.

Özel okuldu bizimkisi.Ailemler çok zengin olduğu için burada okumuyordum.Sadece ingilizcem iyi olsun temelim olsun istiyorlardı.Zaten başarısız biri de değildim.Burs bile almıştım okuldan.

İşte böyle başladı.Okul üniforması almak için okula gitmiştim annemle.Annem sürekli şunu da alalım,bunu da alalım diye başımın etini yiyordu.Yahu alt tarafı bir forma.4 gömlek 3 etek almaya ne gerek var?Bende atarlanmıştım tabi.Sesimi yükselttim.Etraftaki diğer anne-kız çiftlerinin hepsi gözlerini bize sabitlemişti tabii..

Ve okulun ilk günü.Ben sınıftakileri tanıyordum.Yeni gelen 3-5 kişi vardı.Bunlardan biridi de oydu.Dilara Karaman.

Geçen seneki sıramda oturuyordu Dilara.Arkadaşım var demiştim ama arkadaş canlısı mıydım?Asla.

''Orası benim yerim.''dedim gözlerimi ona ve çantasına dikerek.

''Nasıl senin yerin oluyor?Okulun ilk günü.''dedi tip tip bakarak.Haklı sayılırdı da.Beni tanımıyordu işte.

''Cam kenarı,sondan 3.sıra.Senelerdir oturduğum yerden şaşmıyorum.''

Öfleyip püfleyip çantasını da alıp sıradan kalktı.

''Cidden kaba biriymişsin..''diye mırıldandı duymadığımı sanarak.

''Nerden duydun onu?''diye sordum.İnsanlar dedikodumu yapmazdı çünkü.

''D-Duymadım be..Üniforma almaya gittiğimde annemle gördüm seni.Bağırıyorsun annene.''

Hadi ya.Beni görenlerden biriydi bu da.

''Değilim..Hey baksana, sıra arkadaşım olmak ister misin?''

Niye böyle dedim cidden bilmiyorum.Büyük ihtimalle Öykü ya da Aslı yanıma otururdu.Hatta zorlasam Anıl'ı bile sıra arkadaşım yapabilirdim.Ama içimden öyle gelmişti o an.Sanki kaba biri olmadığımı belli etmek ister gibi.

''P-Peki..Tanıştığımıza memnun oldum o zaman.Ben Büşra.Senin adın ne?''

''Büşra mı?Başka adın yok mu senin?''

Evet belki cidden biraz kabaydım.

''Büşra Dilara Karaman..Ne oldu ki?''

''Dilara diycem ben sana.Büşra kardeşimin ismi.''

Böyle psikopat bi kişiliğim vardı işte.E 11-12 yaşlarındaydım çünkü.Gel zaman git zaman Dilara'yla çok yakın olmuştuk.Artık en yakın arkadaşım oydu benim.İlk ''en yakın arkadaşım''dı hatta.Sırlarımı paylaşabileceğim,dertleşebileceğim tek kişiydi.Seviyordum onu.Komikti,eğlenceliydi,kibardı.Diğer kızlar gibi erkekler peşindede koşmuyordu.Cidden o yaşta bundan garip bir ergenlik yok.Ben sana aşığım diyip herkes çıkıyordu birbirleriyle.Ben erkekler tarafından pek ''sevimli bulunmadığım''İçin benden hoşlanan da çok yoktu.Aman meraklıydım sanki.Ama Dilara beğeniliyordu.Uzun sarı saçları,açık teni,havalı aksesuvarları..Onla olmak isteyen çok erkek vardı.Ama Dilara sevmiyordu öyle şeyleri.Demiştim zaten size..

Ama birgün...o piç evladından hoşlanmaya başladı.

Berkay Atakol..

İlkokul 1-2-3-4 arkadaşım..Kreş arkadaşım,anaokulu arkadaşım..

Zaman o kadar hızlı geçmişti ki 8.sınıf olmuştuk ve bu piç evladı bizimle aynı dershanedeydi.Maalesef simsiyah saçları ve yemyeşil gözleriyle herkesi etkiliyordu.Ya ben yakışıklı erkek severim cidden.Ama yakışıklı ve piçlere katlanamıyorum.Çapkınlara bide.

Bu döl israfı yaratık sürekli benden nefret etmişti.Minicik çocukken bile bir şeylerimi çalar,defterlerimi karalar kendinden nefret ettiridi beni.Daha sonra başka okula geçmişti ve rahat bir nefes alabilmiştim.Cidden..Nefret ediyordum bundan.Saf kin besliyordum..Aynı zamanda 11 yaşında olmasına rağmen sınıfın tüm kızlarıyla çıkmıştı.Ah...ben hariç.Demiştim size benden nefret ediyordu, bende ondan.

Dilara bu yosmaya kendini kaptırmıştı.Ve açılmaya karar vermişti en sonunda.Ben Berkay'la göz göze gelmeye bile katlanamazken bu beni sürekli onun yanına sürüklüyordu.

O ise sürekli bana salak salak laflar atıyordu.

''Naber Zeynep?''

''Hala uzamamışsın lan.''

''Biraz süt iç hobbit kalırsın yoksa.''

''Dershanede benden bir alt sınıftasın,yükselde aynı sınıfta olalım.''

Zeynep siksin seni.

Ve en sonunda Dilara'yla Berkay çıkmaya başlamışlardı.Ve nerdeyse her buluşmalarına bende zorla sürükleniyordum.Berkay'ın iğnemelerine maruz kalmak ve onların yapış yapış hareketlerini görmekten iğrensemde en yakın arkadaşım için yapıyordum bunu.

Vee birgün..Berkay abazası Dilara'yı ''evine'' davet etmişti.(Ev boştu bu arada jhjdgfd) Dilara'da -nedendir bilinmez-her zaman beni davet ettiği için bende gitmiştim.Sohbet edip -ki ben sohbete katılmıyordum bile,cep telefonumla oyun falan oynuyordum -bir şeyler yerken tuvalete gitmek için kalkmıştım.Geri döndüğümde Berkay denilen iğrenç şey Dilara'yı kanepeye ittirmiş dudaklarını sömürüyordu.

''N-Napıyorsun lan?'' deyip aralarına girdim hemen.Sinirden kudurmak üzereydim.Bana göre tacizdi lan bu.Çünkü söylemeliyim ki daha 13 yaşındaydık.Ve ben öpüşme denilen şeyi sadece televizyonda görmüştüm.

''Öpüşüyoruz farkındaysan.''dedi Berkay salak mısın ifadesi yaparak.

Sinirle yakasından tuttum.

''Bana bak!Bu kıza böyle bişey yapama--''

Sözümü bitiremeden Dilara beni durdurmuştu.

''Benim hoşuma gidiyor.Kes şunu.''dedi en ciddi ses tonuyla.

3 yıllık arkadaşım,hergünümü birlikte geçirdiğim Dilara bana ilk defa böyle bakmıştı.

Uğradığım şokla ne yapacağımı bilemedim.

''B-Ben..özür dilerim.Zorla yapıyor sandım.''dedim mahvolmuş bir surat ifadesiyle.

Kanepedeki çantamı alıp kapıya doğru giderken Berkay arkamdan seslendi.

''Zorla yaptığımı sandın ha?Hiç sevgilin olmadığı için bu kadar yabani olman normal.Gerçekten zavallısın.''dedi.

Sinirle kapıyı çarpıp kendimi sokağa attım.

Ağlamadım bile.İçimden küfrettim.Dilara'nın bana karşı bu tepkisi bir ilkti.Ama geçerdi.Sonuçta Berkay'a körü körüne aşık biri değildi.Olmazdı da..Ya da..?Olur muydu?

İşte bu olayın herşeyin başlangıcı olduğunu anlamamıştım.Bundan sonra çok daha kötü şeyler bekliyordu beni.Teker teker tüm bağlarımın ağzına sıçılacaktı çünkü.Ve her seferinde küfür ettiğim tek isim olacaktı.Berkay.