SEKİZ- CEHENNEMİN KANATLARI (TAMAMLANDI)

Bölüm 4

"Sen yaptın,öyle değil mi?" Dolabıma kitaplarımı yerleştirirken bıkmış bir ifadeyle yanımda dikilen tanımadığım üç kişiye baktım. Bir tanesi kızdı ve gözlerinde apaçık bir aşağılama vardı. "Anlattıkları kadar varmışsın."

"Yine ne var?"

"Sıraya girmemize gerek var mı?" dedi erkeklerden biri. Birkaç defa karşılaştığımı hatırlıyordum. Diğer esmer çocuğu ise ilk defa görüyordum. Yanağıma uzanan elini sertçe iterek uzaklaştırdım. Neler olduğunu bilmiyordum fakat yine başıma bela açacağım apaçık belliydi. Bulaşmamak en iyisiydi. O yüzden cevap vermek yerine dolabımı kapatıp uzaklaşmaya çalıştım. Fakat bir güç beni kolumdan yakalayıp duvara sıkıştırdı. Bu esmer olan çocuktu, gözlerimin içine bakarken gülümsemesi yavaşça soldu. Alışık olduğum bir ürperti vücuduma yayılmaya başlamıştı. Sakin olmalıydım, etrafta çok fazla insan vardı. Her ne kadar yardım edecekmiş gibi durmasalar da bu kadar kalabalığın içinde bana bir şey yapamazlardı. Gözlerimi kapatıp beşe kadar saydım.

"Kim olduğu bilmiyorum ama köpeklerini benden uzak tut."

"Yalancı sürtük''diye tısladı kız adeta tükürerek. "Onu bilerek benden çaldın, baştan çıkardın. Şimdi de kalkmış tanımadığını mı iddia ediyorsun?" Tanrı aşkına, kimin hakkında konuştuğunu bile bilmiyordum! Bakışlarımı beni hala tutan esmer çocuğa çevirdim.

"Bırak beni hemen." dedim sert bir sesle. Şaşırtıcı bir şekilde elini hemen çekti fakat benden uzaklaşmadı. Onun yerine ben kendimi ondan uzağa çektim. "Seni de bahsettiğin kişiyi de tanımıyorum. İşin aslını iyice öğrenmeden insanlara saldırma."

"Tanımıyorsun,öylemi?" Cebinden telefon çıkarıp suratıma tuttu. Ekranda uzun bir mesaj vardı, acınası bir aşk ilanı gibi duruyordu.

Benim numarama gönderilmişti. Derin bir iç çekmemek için kendimi zor tuttum. Yanlış kişiye gönderildiğini sanıp sildiğim bir mesajdı, ciddiye dahi almamıştım.

"Bak.."dedim olabildiğince yumuşak bir sesle. "Farkında olmadan aranızın bozulmasına neden olduysam özür dilerim fakat gerçekten yanlış anlaşılacak bir şey yapmadım. Mesajı atan kişiyi tanımıyorum bile, gördüğümü de hatırla-" Yanağımdaki ani acıyla sözlerim yarıda kesildi. Tüm kuvvetiyle tokat atmıştı, sızlıyordu.

Tokatla birlikte damarlarımı kor gibi yakan bir öfke tüm zihnimi sardı, ellerim titremeye başlamıştı. Öyle ki yersiz ortaya çıkan baş ağrım bile öfkemi bastıramıyordu. İçimde bir şeyler yanmaya başlamıştı adeta. Tüm kaslarım gerilmiş, kıza saldırmak için küçük bir kıvılcım bekliyordu. Boğazını kavrayarak kızı duvara yapıştırdım, gözleri irileşirken yüzümü yüzüne yaklaştırdım.

"Bir daha...'"diye fısıldadım bana bile yabancı gelen soğuk bir sesle. İrkilip korkuyla sinmişti. "Bir daha böyle bir şeye cesaret edersen yemin ederim parçalara ayırırım seni. Anladın mı beni?" Saçlarını dağıtacak bir hızla başını salladı. "Özür dile.'"Tereddüt edince tutuşumu sıkılaştırdım.

"Özür dilerim. Özür dilerim!" diye haykırdı öksürükler arasında. Fakat özrü beni tatmin etmiyordu. Gırtlağını deşmek istiyordum. Tüm sözlerinden pişman olmasını, herkesin dedikodu çıkarmayı bırakmasını, beni rahat bırakmalarını istiyordum.

Kan görmek istiyordum.

Ani bir hareketle elimi kızdan çektim.Neler düşünüyordum ben böyle? Ben bir polisin kızıydım, insanlara zarar vermeyi düşünmemeliydim bile.

Vakit...Daralıyor...

Keskin acıyla sendeledim. Beynime saplanan sancı bütün vücudumu alev alev yakıyor, ayakta durmamı güçleştiriyordu. Hızla lavaboya koşup kendimi tuvaletlerden birine kitledim. Ellerimi hissedemiyordum, biri sanki gözlerimi parmaklarıyla çıkarıyormuş gibiydi. Gözlerim alev alevdi, acıya katlanamıyordum. Yumruğumu ağzıma koyup belki acıyı bastırır ümidiyle ısırmaya başladım fakat yararı yoktu. Tanrım, bana neler oluyordu? Başımın iki yanında öylesine bir baskı vardı ki beynim parçalara ayrılacak gibiydi. Yardım çağırmaya çalıştım.