CHROMIA SERIES

The Missing Heir 5

Nanay, Tatay

Matteo

"Pareng Quinn!" Sigaw ko habang nakita kong pinanonood ako ng aking kaibigan na tila walang magawa ng dahil sa kalagayan ko. Gayundin ako dahil wala rin akong ideya kung ano ang nangyayari sa akin.

The pitch black fire travelled all over my body, burning every inch and every part of it. Sinubukan kong tanggalin ang apoy ngunit may tila aninong sumanib sa akin na may malakas na pwersang nagpupumilit kumawala. Pinaliligiran ako ng itim na kapangyarihan na ngayon ko lamang nakita.

"Pareng Matteo!" Quinn shouted back. Umiiyak siya ng dahil sa mga nangyayari, hindi niya alam kung ano ang dapat gawin.

Simula ng tumalsik si Quinn papatalikod at nang tumama ang kanyang likuran sa matigas na pader ng building. My heart beat incresed rapidly. Nasasaktan siya because he tried to help me. With that, I felt my anguish conquered my body.

The guy I cherished tried to help me, the guy I love.

Habang nilalamon ng apoy ang aking katawan ay nagsibalikan ang mga nakaraan na parating kong inaalala dahil ito ang pinakamahalagang bahagi ng buhay ko. Ito ang bahagi ng buhay na parati akong pinaliligaya tuwing naalala ko, tueing nalulungkot ako, ito ang sandigan ko. Dahil simula ng makilala ko si Quinn ay tuluyan ng magbago ang buhay ko.

'Ampon ka lang!' Sigaw sa akin ng sarili kong Ama, I know for a fact that he hated me so much ngunit hindi ko alam na ganun ang tinatago niyang galit sa akin to the point na sasabihin niya iyon.

Nag-ulit-ulit ang mga ito sa aking isipan hanggang sa nakatapak ako sa aking paaralan. Balisa, at walang makaramay. I want someone to hold unto. Someone that I knew will help me to cope up with my problems.

Sinubukan kong silayan ang mga tao sa school ground, inikot ko ang aking paningin. Lahat sila ay masaya, lahat sila ay tumatawa, at lahat sila ay may kaibigan na susuporta sa kanila.

Ako?

Wala.

That day sinubukan kong pumasok sa klae ngunit hindi ko kinaya ang mga ingay na kanilang ginagawa. Ang ingay na nakakasiguro akong gawa ng kanilang kasiyahan at pagkatuwa.

Ngunit totoo ba ang mga iyo?

Dahil sa mundong ito, hindi natin alam kung kailan tayo sasaya. Hindi natin alam kung ano nga ba ang kahulugan ng kasiyahan. Hindi natin alam kung paano maging masaya.

Sa bawat pag-angat ng kanilang labi, sa bawat paghalakhak nila, sa bawat pakikipagsalamuha nila.

Natitiyak ba natin na lahat ng ito ay totoo?

At walang bahig ng pagkabahala?

Sa araw na iyon, I decided to go the bathroom and ditch class. Hindi ko gustong makita ang mga mukha ng kaklase ko, dahil alam kong wala naman silang pakialam kung malaman nilang malungkot ako.

'Ampon ka lang!'

Naramdam kong muli ang mga luha na bumabasa sa aking nata, namumuo ng dahil sa kirot ng aking nararamdaman. My dad shouted it in front of me. Nang dahil lamang sinagot ko siya, namumuro na siya dahil pilit niyang pinagmumura ang aking ina. Sinubukan kong tulungan si Mama, I tried. Sabi ni Dad hindi man lang daw siya mabigyan ng tunay na anak ni Mom. Nawindang ako sa rebelasyon na yun. Doon na rin akong kinutuban, nakita ko ang panggagalaiti ng aking ama. My mom is hurting too.

Nakisali ako sa away nila dahil anak naman ako, ngunit ayun ang sinumbat sa akin ng aking ama. Na isa lamang akong ampon kaya wala akong karapatang makisawsaw sa kanila.

Hindi nga talaga pantay ang mundo.

Ang akala mo masaya kayo, ngunit sa isang iglap maaaring matunaw ang iyong ngiti at mapalitan ng puot.