CHROMIA SERIES

The Prince's Paramour

Prologue

I am Prince Remus, heir to the throne of Helca.

I am the most popular prince among the kingdoms of Lesrone.

I am known as the Prince Who Doesn't Smile. What's there to smile for?

I am a ruthless. I am strong. I am powerful. I am young. I am intelligent.

Bata pa lang ako ay sinanay na ako ng aking amang hari, ang Haring Romulus, na maging matapang at malakas. Sinanay nya ako na walang kinatatakutan, walang inaatrasang laban at maging walang-puso sa pagpatay ng aking mga kalaban. Napakaraming buhay na ang pinutol ng aking mga kamay. Bata, matanda, babae man o lalaki ay aking pinapatay kapag sila ay nakasasagabal sa aking landas.

Kaya naman ako ay kinatatakutan hindi lamang ng mga taga-Helca kundi pati na rin ng ibang kaharian sa aking bata pa lang na edad na disenueve. Hindi ako mangingiming sakupin sila kapag ako ay kanilang kinalaban. Sampung kaharian ang nasa ilalim ng pamumuno ng Helca. Lahat ng hari ng mga kahariang ito ay aming kakampi sa aming pananakop ng iba pang kaharian na hindi namin kaanib.

At dahil sa sinasanay na ako ng aking ama bilang susunod na hari, ako na ang karaniwang nagdedesisyon tungkol sa kapakanan ng aming kaharian.

Isa sa gusto kong sakupin ay ang isla ng Chromia. Ngunit nang akin iyong isangguni sa aking ama ay kaagad nyang tinanggihan ang aking binabalak. Sakupin ko na raw ang lahat ng isla sa mundo, wag lang ang islang iyon. Nagtalo kami ngunit sa huli, ang desisyon pa rin ng aking ama ang nasunod.

Why do I want that small island?

Sa isla lamang na iyon matatagpuan ang kailangan naming mga prutas na sadyang kakaiba sa lahat. Ang Salvo, na kayang pabalikin ang iyong enerhiya pagkatapos makain ang kahit isang bunga lamang nito. Ang Sudil, na mabilis na napapagaling ang anumang sugat sa loob lamang ng isang oras. At ang Sarko, na nagbibigay ng lakas kahit na dalawang araw kang hindi matulog. Kapag nasakop namin ang isla ay kami na ang magiging makapangyarihang kaharian sa mundo. Wala nang makakatalo pa sa amin. Ngunit ano ang gusto ng aking ama? Gusto nyang makipagkalakal sa mga taga-isla. Gusto nyang bayaran namin ng isang tipak ng ginto ang bawat prutas na bibilhin namin sa mga taga-isla. Kalokohan!

Kung masasakop namin ang isla, makakain namin ang mga prutas kahit ilan pa ang aming gusto sa kahit na anong oras. Hindi na namin kinakailangan pang bayaran ang mga iyon ng mga gintong nakuha namin sa aming pagsalakay sa aming mga nakalabang kaharian.

Matapang ang aking ama at hindi ko inakalang paniniwalaan nya ang mga sabi-sabi tungkol sa islang iyon. According to some merchants, the island of Chromia is enchanted. It has a life of its own. It vanishes once it sensed danger. Hindi ko iyon pinaniniwalaan.

Para sa akin, isa lang iyong ordinaryong isla na may ordinaryong mamamayan. Sinuwerte lang sila na magtanim kaya nagkaroon sila ng mga kakaibang prutas. At ngayong umaga nga ay pumarito ang mga taga-isla upang makipagkalakal sa aking ama. Dahil nga hindi ako sumang-ayon ay hindi na ako nakipagharap sa kanila at nagpunta na lamang sa pamilihan ng kaharian upang magpalipas oras.

Abala ako sa pagtingin-tingin sa mga ibinebentang makukulay na damit nang maagaw ang aking pansin ng isang bata na marahil ay nasa sampung taong gulang na abala naman sa paghaplos sa mga bulaklak na nasa tabi ng daan. Nakasuot sya ng isang simpleng roba na kulay tsokolate at sa mga maliit nyang mga paa ay ang pares ng simpleng sapin sa paa. Maraming mamimili ang pinagmamasdan sya hindi lamang dahil sa kakaiba nyang kasuotan kundi dahil sa mamumula-mula nyang kutis na kumikislap dahil sa pagtama ng sinag ng araw.

"Isa ba ang batang iyon sa mga taga-isla?" Hindi tumitinging tanong ko kay Sergio, ang aking kanang-kamay.

"Opo, Mahal na Prinsipe. Kasama sya ng mga taga-isla at mukhang nainip nang makinig sa pakikipagpulong ng kanyang mga kasama sa hari." May halong pagbibiro nyang sagot sa aking katanungan. Naningkit naman ang mga mata ko nang makita kong isang dalaga ang hindi na ata nakatiis at hinaplos na ang mahaba at bahagyang kulot na buhok ng bata. Ngunit ako ay napanganga nang tingalain ng bata ang dalaga. Napakaganda ng hugis ng kanyang mukha. Kulay dugo ang kanyang mga labi, matangos ang maliit na ilong at napakahaba ng kanyang mga pilik-mata. Bago ko pa mapigilan ang aking sarili ay mabilis na akong naglakad papunta sa kinatatayuan ng bata upang agad ding mapatigil nang magkasalubong ang tingin namin ng batang...lalaki? Lalaki ang bata! At ang isa pang nakabibigla? Ang magkaibang kulay ng kanyang mga mata. Isa sa mga ito ay matingkad na tsokolate at ang isa naman ay mapusyaw na asul. Taka itong nakatingin sa mga taong yumuko upang magbigay galang sa akin. When he finally realized who I am, he daintily placed the palm of his hand on his chest and bowed before me. Nang mag-angat sya ng katawan ay nahihiya syang ngumiti sa akin samantalang ako naman ay nanatiling nakatitig sa kanyang maganda at nakakaakit na mukha. Palipat-lipat ang aking tingin sa kanyang mga mata, sa kanyang ilong at sa kanyang mga labi. Hindi ko napigilan ang panuyuan ng lalamunan habang isinasalarawan ng aking isipan ang aking mga labi na hinahalikan isa-isa ang mga yun. Buhay na buhay din ang laman na nakatago sa aking panloob habang inisip ko ang gagawing paghaplos ng aking mga kamay sa kanyang munting katawan, sa kanyang makinis na kutis at sa kanyang mamula-mulang balat.