CHROMIA SERIES

The Child Of Lightning 2

PIKA

Abala si Pika sa paghahanda para sa sayaw na kaniyang gagawin sa ilalim ng puno at dahil walong taon lamang siya noong ubusin ng Tribu Lumos ang lahi nila ay hindi niya malaman kung ano ang nararapat gawin. Hindi niya matandaan ang marka na dapat ipinta sa katawan, ang damit na nararapat suotin, ang dasal na nararapat bigkasin. Ang tanging napintahan lamang niya ay ang kaniyang mukha dahil iyon lamang ang naalala niyang parte ng tradisyon nila. Hindi na niya naaalala at ang iba pa ay hind na niya nalaman pa.

"Gusto mo ba na samahan kita?"

Umiling si Pika sa tanong na iyon ni Alexius, alam niya na hindi maari na manood ang ibang lalaki sa tradisyunal na sayaw ng isang Hermes ng Tribung Elementa.

"Hindi maari. Ang sabi ng aking ina ay ang magiging asawa lamang ang maari at may karapatan na manood ng sayaw ng mga Hermes dahil ang mahika na babalot sa sayaw ay may epekto sa mga lalaking hindi Hermes, katribo man o hindi." Mahabang paliwanag ni Pika. Tumango-tango na lamang si Alexius sa kaniya bilang pang-unawa. Natatandaan niya noong may Hermes na tumuntong sa ikalabingwalo ay binantayan na mabuti ng mga mandirigma ang paligid ng puno upang siguraduhin na walang ibang lalaki ang makalalapit. Ang layo ng mga bantay ay sapat upang hindi sila abutin ng kung ano mang hiwaga at mahika ang pakakawalan ng sayaw.

"Sige, basta mag-iingat ka."

Matapos magpaalam ay tuluyan nang humayo si Pika upang magtungo sa puno ni Horus.

"Oo, babalik ako sa ikalawang paglitaw ni Mensis!"Sigurado siya na umiiling na sa pagka-inis si Alexius dahil sa sagot niya. Ayaw na ayaw nito na gamitin pa niya ang makalumang pagsasabi ng panahon ngunit hindi naman siya masanay sa paraan nila kaya hindi niya sinusubukan na malaman.

Madilim na ang paligid nang marating niya ang puno. Tanging ang buwan na si Mensis at ang puno lamang ang nagbibigay ng liwanag sa kaniyang paligid. Tumingala siya upang makita ang bunga na simbolo ng kanilang lahi saka isa-isang tinanggal ang kaniyang saplot sa katawan. Hindi niya alam ang sayaw ngunit ang sabi ng kaniyang ina na isang Hermes ay kusa siyang aakayin ng kapangyarihan sa pagsasayaw. Matapos tanggalin ang lahat ng saplot ay hinintay niyang mawala sa pagkakatakip ang ulap sa buwan saka sinimulan ang kanilang tradisyunal na pagsayaw. Una ay mga kamay lamang ang gumagalaw sa kaniya, hanggang sa hindi niya namalayan na kusa na siyang sumasayaw mag-isa. Tama ang kaniyang ina, kusa siyang aakayin ng mahika sa tamang pag-sayaw. Umiindayog ang kaniyang katawan sa musika na siya lamang ang nakaririnig. Ilang sandali pa ay napalilibutan na siya ng butil-butil na liwanag na sumasayaw sa ere. Ang puno ay naglalaglag ng maliliwanag na pulbos na bumabalot sa kaakit-akit niyang katawan. Hindi siya tumigil dahil hindi niya malaman kung kailan nararapat tumigil. Tanging ang pagsasayaw lamang ang kaniyang nasa isip at hindi niya nalamayan ang paglapit ng isang nilalang na kanina lamang ay nanonood sa kaakit-akit niyang galaw.

Ang maningning na matang kulay abo ay titig na titig sa purong kagandahan na nasa kaniyang harapan. Ang magandang asul na mata nito ay nakangiti sa kapaligiran. Ang kanang mata ay walang takip at kita niya ang marka doon. Ang buwan na nakasalo na kulay puti sa gitna ng asul na mata.

Ang tatak ng mga Hermes ng Tribung Elementa.

Ang kaisa isang natira na hinahanap niya.

Alam niya sa isip niya na hinahanap niya ito noon pa man ngunit ang kahiwagaan ng paligid at ang kagandahan ng hubad na nilalang sa kaniyang harapan ay nagpalabo ng kaniyang isipan. Wala sa sarili na lumabas siya sa pinagtataguan at dahan-dahang lumapit sa nagsasayaw. Hindi niya namalayan na tinanggal na niya ang kaniyang salakot sa ulo at ang pang-ibabang kasuotan. Nakalitaw ang pagkalalaki niya na naghuhumindig at nagnanais na maangkin ang lalaking Hermes na walang saplot sa katawan. Kusa na siyang nagpatangay sa epekto ng mahika ng kapaligiran at sa hindi maitanggi na kaniyang pagkaakit at pangangailangan sa nilalang na iyon.

Paglapit niya ay hinawakan niya ng mahigpig at beywang nito saka siniil ng halik sa mapupulang labi. Nanlaki ang mata nito ngunit wala na rin itong nagawa dahil hinigpitan niya ang hawak sa beywang nito habang ang kabila ay gumagapang sa katawan nito. Pilit itong nagpoprotesta ngunit dahil siil niya ang labi nito at ang kaniyang dila ay gumagalugad sa loob niyon ay hindi nito magawang sumigaw. Bumaba ang kamay niya at ini-angat ang hita nito. Handa na siyang angkinin ito ngayon mismo at dahil sa mahika ng paligid ay lalong pinatindi niyon ang kaniyang pangangailangan. Handa na siyang angkinin ito ngunit nabigla na lamang siya nang siya ay tumalsik palayo sa kaniyang pag-aari. Oo, inaari na niyang kaniya ang nilalang na iyon na ngayon ay may pulang mga mata.

Tumama siya sa malaking bato at agad din namang tumayo. Tinitigan niya ang dahilan ng pagka-udlot sa pag-angkin niya sa Hermes. Isang malaking lalaki na mas maitim pa ang balat sa kaniya. Ang mataas na kawal ng lahi ng mga anino. Mga nilalang na nabubuhay sa pinakamadilim na bahagi ng isla at nakikita lamang sa pamamagitan ng liwanag. Dahil sa liwanag ng puno at ng buwan ay nakikita niya ito. Doble ang taas at maskulado ang katawan at kagaya niya ay hubad din ito. At inaamin niya, mas malaki ang pagkalalaki nito dahi napakalaking tao nito. Triple yata ang laki sa tingin niya at siguradong ikamamatay ng Hermes kapag ito ang umangkin sa inosenteng nilalang. Pansin niya ang unti-unting paglayo nito sa nilalang ng dilim at nang sapat na ang layo nito ay saka siya umatake.

Pag-atake ng lalaking may kulay abong mga mata ay tumalsik ang mga ito sa madilim na bahagi ng gubat. Nadidinig lamang niya ang mga pag-atake at mga suntok at sipa, panandaliang liwanag na nakakabulag at ang pagtahimik ng paligid. Pinakikiramdaman niya ang paligid at nagdadasak kay Horus na malampasan niya ng ligtas ang sitwasyon na ito. Ngayon ay alam na niya ang epekto ng sayaw sa ibang kalalakihan na hindi isang Hermes.

Nakarinig siya ng pagkaluskos.

Pinakikiramdaman niya ang paligid. Napakalakas ng kaniyang tibok ng puso at pinagpapawisan ng malamig. Lumilinga siya sa paligid upang malaman kung saan nanggagaling ang kaluskos.

Sa isang iglap ay nakasandal na siya sa puno at nasa harap na niya ang nilalang na kanina lamang ay hawak siya ng mahigpit. Ngumisi ito at mababasa sa mga mata ang pananabik at matinding pangangailangan. Muli ay itinaas nito ang kaniyang hita at hinalikan ang kaniyang labi. Ang kabilang kamay ay gumagapang sa kaniyang katawan at bawat daanan niyon ay parang apoy na nagliliyab ang kaniyang katawan. Lalong dumami ang pulbos na maliwanag. Naramdaman niya ang pagpasok ng matigas na bagay sa kaniyang butas at kung hindi sa bibig nito na nakahinang sa kaniyang bibig ay napasigaw siya ng malakas sa sakit.

Marahas, walang tigil ang pag-ulos nito sa kaniya

"Pakiusap, hindi ko mapigilan ang sarili ko, patawad, patawad, aaahh, akin ka nalang pakiusap."

Kahit na tumutol man siya ay hindi na maari. Hindi niya alam kung paano nagiging mag-asawa ang mga katribo niya ngunit ang pag-angkin nito sa kaniyang katawan ay siguradong isang matibay na katibayan na pag-aari na siya nito. Ang marka ng nakasalong buwan na ngayon ay nasa hugpungan ng braso at leeg niya ay nagpapatunay noon.

Alam niyang sinubukan nitong pigilan ang sarili ngunit ang mahika ng puno ay mas matindi pa sa pagpipigil nito sa sarili.

Ang hindi niya alam ay ang naghihintay na resulta ng kaniyang tuluyang pag-bibigay at pagpapaubaya.