Royalties and Nobilities --- COMPLETED

CHAPTER 4: Her Partner!

KANDYCE

Speaking of Maid Café. Saan na nga ba ulit yun? tanong ko sa isipan ko nang mapagtanto ko na hindi ko pala alam kung paano pupunta roon. Kanina pa ako nakalabas sa college building namin at may fifteen minutes pa bago mag-ala una at bago magsimula ang duty ko. May sinunod din naman akong mapa papunta sa Maid Café. Ang problema nga lang hindi yata ako marunong magbasa ng mapa dahil hindi ko na alam kung saan ako napadpad. Nasa likurang bahagi ako ng isang ewan-kung-anong-gusali at walang katao-tao rito. Oo, walang tao rito kasama na rin ako. Dahil diyosa ako hindi tao. Charot! Tanda lang ito na malapit na talaga akong masiraan ng bait.

Tinititigan ko lang yung hawak kong mapa at binabali-baligtad ito. See? Ni hindi ko alam kung saan ang harap at likod ng mapang hawak ko. Mahirap tanggapin pero wala rin yata akong sense of direction. Pero kung may ipapalusot man ako yun ay sadyang napakalawak lang talaga nitong university kaya madali rin akong maligaw. Bumuntong-hininga na lang ako. WAAAH! Bakit ba palaging nangyayari sa akin ito?! (T^T) Napasandal ako sa pader ng gusali at napadausdos hanggang sa nakaupo na lang ako sa lupa. Niyakap ko yung mga tuhod ko at napatingin sa mga paa ko. Oh, kita niyo na! Pati ba naman yung isang sapatos ko nawawala. Pinambato ko kasi sa bakulaw na yun. Hindi ko naman pinagsisisihan yung ginawa kong yun pero yung isang medyas ko kasi marumi na. Ang swerte naman ng araw ko. Pisti!

"Arf! Arf!"

Ang sabi ko peste na naging pisti, hindi aso! Maluwag na nga yata talaga ang tornilyo ng utak ko. Wala kasing proper maintainance. Kung anu-ano na tuloy ang naririnig ko. Sabi nila isa raw ito sa mga sign na nasisiraan na ng bait ang isang tao. Ang tanong: nasisiraan pa ba ng bait ang taong matagal nang baliw?

"Arf! Arf! Arf!" mas lumakas yung kahol hanggang sa maya-maya ay may tuta na sa harapan ko na nakatingin sa akin. Good news: hindi pa ako tuluyang nasiraan ng bait!

The puppy was a beautiful breed with a thick coat that came in a multitude of colors and markings. Pero ang main colors ng tutang ito ay gray at white. The puppy's multi-colored eyes and striking facial mask only added to its appeal. I was immediately drawn to this puppy because of its wolf-like looks. Sa kabilang banda, halata namang naghahanap ng kalaro yung tuta lalo na at nakasulyap lang ito sa akin habang nakalabas ang dila at iwinawagayway yung buntot nito. The puppy leapt from side to side as if daring me to touch him. "Arf! Arf!"

Napangiti ako at hinawakan yung tuta. Ginulo ko yung balahibo nito. Dinila-dilaan naman nito yung kamay ko at nahiga sa lupa. Natawa ako. Ang playful talaga ng mga aso. Agad kong nakalimutan ang ano mang pinoproblema ko kanina lang.

"Good afternoon, Kandyce."

Tumingala ako sa bumati sa akin. Itinigil ko ang pakikipaglaro sa tuta nang tumambad sa harapan ko ang maamong mukha ng isang matangkad na binata. He had light blond hair and light blue eyes. He shyly smiled at me which I immediately found totally adorable.

Tumayo ako at ngumiti. Nakahihiya naman daw kasi yung posisyon ko. "Good afternoon din!" (^_^)

"Uhm...naaalala mo pa ba ako?" (>///<)7

Tanong niya at napakamot pa sa batok niya. Ano kayang ibig niyang sabihin na naaalala? Nag-meet na ba kami somewhere? May memory gap na ata ako. Pero pamilyar siya sa akin. Sinulyapan ko yung white lapel niya. Isang golden rod ang nakalagay roon. Ibig sabihin, isa siyang nobility. Pinilit kong halungkatin yung alaala ko simula nang dumating ako rito sa university habang nakatitig sa kanya. Hmmm... (==__==)

---*LIGHTBULB!*---

"Ah! Ikaw yung in-assign ni professor Burns na partner ko, 'di ba?"

"Oo, ako nga. Enver Creviston pala," sabi niya at inilahad ang isang kamay niya sa akin. Sa isa pang kamay niya ay napansin kong may bitbit siyang paper bag. "Nice to officially meet you, Kandyce Robles."