Book 1: Dahil Sayo

Chapter 37

<Jungkook Pov>

Pag bukas ng akin mga mata ay agad kong nakita ang nanay ko na umiiyak

"MA!" Sigaw ko pero nakatali pala ang buong katawan ko sa upuan.

Napaikot ang tingin ko at nakita ko sila jungkook na nakapikit parin..

Si...

"Na-nayeon!!!" Sigaw ko.

Nakita ko si nayeon na walang malay. Nakatali rin siya sa upuan. Pero asa gitna siya.

Si jackson rin nandun.

May konting pagitan ang mga upuan namin at nakapabilog ito at asa gitna si nayeon.

Ako lang at ang nanay ko ang gising.

"M-ma!! Bakit ka a-andito?!" Nauutal kong sabi.

Bakit kailangan pang madamay ang nanay ko rito?!

Umiyak lang siya na parang ayaw akong pansinin.

"MA SUMAGOT KA!!" Sigaw ko at halos mag wala na rito.

Napansin kong may mga ilang lalaki na naka mask at itim na itim ang damit. Isa isa silang pumagitan sa mga tabi namin. May iba na may dalang latigo may iba na may dalang baseball bat.

Ang tumabi kay nayeon ay maliit na lalaki na may dalang latigo.

Kay jackson, ang lalaking tumabi sakanya may dalang latigo.

Kay jimin, latigo.

Kay dahyun, latigo.

Sa nanay ko, latigo.

Saakin, base ball bat.

Kay jungkook, napansin kong lalaking matangkad siya at nakasumbrelo lang at walang mask. Hindi ko masiyadong makita at makilala pero kutob ko si Sehun siya. Base ball bat rin ang dala nito.

Kay yoongi, Base ball bat.

Kay jin, ay latigo.

Nilibot ko ang paningin ko pero hindi ko nakita si namjoon.

Hindi kaya siya ang tinutukoy ni dasom na traydor?

Arghhh!

Nakita ko ang nanay ni nayeon na dumaan sa gitna kasama si dasom nakangisi silang dalawa at nakita ko si namjoon sa likod. Nakayuko.

"WHAT THE FUCK NAMJOON BAKIT KA ANDYAN?! SIGURO IKAW YUNG TRAYDOR ANO?! IKAW ANO?!" Hindi ko maiwasang sumigaw.

Nagaapoy na ako sa galit dahil tumango siya. Arghh!

That's why i don't trust people!

Damn you namjoon!

Nang biglang ngumisi si Dasom at biglang hinampas sa sahig ang latigo niyang hawak.

At sabay sabay ang mga lalaking nakaitim na pinalo ang mga hawak nila sa mga binti namin.