I'm Not The Only One

Chapter 27

Andrea Danae

Weeks had passed since the day I woke up from comatose patuloy pa rin sa pag punta at pangungulit si Xander sakin pero hindi ko na ito pinapansin, he's begging na wag ko na daw ituloy ang annulment namin pero hinding hindi na magbabago ang isip ko. Kung noon siya ang gustong makipag hiwalay well ngayon vice versa.

The rain is pouring down, at tandang tanda ko pa yung aksidenteng nangyari sakin noon. Napapikit ako dahil namumuo nanaman ang luha sa king mga mata. Weeks had passed and yet the pain is still fresh. Binabalot ako ng kalungkutan ko, how I wish my baby was here. Dapat pinanganak ko na siya.

I already decided to leave everything here in the Philippines. I'm going to Paris, I'll settle there for good. Pagka naka move on na ko sa pangyayari kusa akong uuwi rito. At ngayon na nga ang flight ko. Sila Mommy at ang mga Kuya ko naman ay nalulungkot pero pinag bigyan naman nila ko dahil ito ang gusto kong mangyari. Gusto kong lumayo muna para maibsan yung sakit na nararamdaman ko.

It will take time... at alam kong matatagalan pa ang pagbalik ko. But I'll make sure na pagbalik ko rito ay okay na ko.

No more feelings from him...

Nang naka handa na ang maleta ko at naka lagay na din ito sa compartment dali dali akong sumakay ng sasakyan kasunod ko naman sila Mommy pati sila Kuya kasama na din sila Yaya Esme.

Nang umaandar na kami napatigil ang kotse na sinasakyan ko dahil may kumakalampog sa kotse. At pag tingin ko sa salamin nakita ko si Xander na basang basa. At alam kong nag mamakaawa ito.

Kumatok siya sa tinted na bintana ng kotse kitang kita kong umiiyak siya at nagmamakaawa.

"Andrea! God damn it! Don't fucking leave me please open the door!" he shouted.

Narinig ko na din na pilit niyang binubuksan ang pinto ng kotse pero naka lock naman ito. I looked at him sa labas at nakita kong kinakatok niya pa rin yung bintana. Maya maya pa sinisipa na niya ito. Kaya hindi din kami maka alis.

Sa sobrang inis ko nagbadya akong bumaba.

"Ma'am mababasa ho kayo ng ulan." pag pigil sakin ng driver

"Ako na pong bahala dito Manong." sabi ko at lumabas na ng kotse.

"Hon.." nanghihinang sambit niya at niyakap ako ng mahigpit. Basang basa ang damit niya at nababasa na din ang damit ko.

Nagpumiglas ako sa mahigpit niyang kayakap. "Bitawan. Mo. Ko." sabi ko ng may diin sa bawat salitang binitiwan ko.

"No...n-no.." humihikbing sabi niya. At mas lalo pang hinigpitan ang pagkaka yakap sakin.

"I won't let you go.." sabi niya habang umiiyak.

Kumalas siya sa pagkakayakap sakin at hinawakan ang mukha ko. He looked at me with full of longing, full of regrets, full of loneliness and pain.

He cupped my face, while he is crying so damn hard. Parang dati lang ayokong nakikita siyang nasasaktan at umiiyak but now I don't know why but I love seeing him like that. I want him feel the pain that he caused me.

Wala na akong maramdaman, kahit awa wala... poot ang nararamdaman ko sakanya.

"Wag mo kong dramahan Alexander... hindi bagay sayo.." my voice was cold like an ice..

He looked hurt sa sinabi ko sakanya pero wala akong pakialam. "I'm not. Please don't go wag mo kong iwanan." pg mamakaawa pa niya.