Het Leven Van Een Fee 2: Vluchten (Voltooid)

Schuldgevoel

'En nu ben ik dus hier.' Besluit ik mijn verhaal. Marc kijkt me met open mond aan. Het is nu een uur geleden dat hij me vond en ik heb zojuist alles verteld. Van het moment dat ik werd aangevallen door draken tot nu. Marc schud ongelovig zijn hoofd. 'Oh, Laura. Het was nooit mijn bedoeling geweest om je zo in de problemen te brengen.' Zegt hij dan spijtig. Verbaasd kijk ik hem aan. 'Waar heb je het over?' Vraag ik. 'Als ik jou dat medaillon niet had gegeven zat jij nu niet zo in de problemen.' Hij zucht en laat zijn hoofd hangen. 'Maar, Marc. Zó erg is het nou ook weer niet.' Probeer ik hem op te beuren. Met een ruk kijkt hij op. 'Niet zo erg? Verdomme, Laura. Je hebt een een of andere gek achter je aan die mensen kan doden met zijn ogen, een prins die je met zijn leger achterna zit, een tattoo die je kan vermoorden en, ohja. Je bent al een keer praktisch dood geweest!' Buldert hij. 'Ssst.' Sis ik angstig en leg mijn hand op zijn mond. Ook al zitten we in een afgelegen stuk stad, je weet maar nooit. Als Marc's blik zachter is geworden haal ik mijn hand weg. 'Echt, ik meen het. Er zitten voordelen aan dit alles. Natuurlijk zijn er wel meer nadelen maar als jij me nooit dat medaillon had gegeven zou ik Melissa, Dylan en Aria nooit hebben ontmoet.' Ik heb hem maar niet gezegd wat er tussen Dylan en Ravi is gebeurd. Marc knikt peinzed. 'Maar alsnog, ik vergeef dit mezelf nooit. Ook al ben je niet mijn echte zusje, zo beschouw ik je wel. En dat betekent dat het mijn taak is om je te beschermen. En dat heb ik niet gedaan.' Ik rol met mijn ogen. Typisch Marc. Zo beschermend. Hij bedoelt het goed, maar soms lijkt hij net mijn moeder inplaats van mijn broer. Ja, ik beschouw hem nogsteeds als broer. 'Luister, wat gebeurd is is gebeurd en daar is nu niks meer aan te doen. En zodra ik weet hoe dat ritueel werkt heb ik al mijn krachten weer terug. Wat betekent dat niemand behalve die creepy jongen me iets kan maken. Einde discussie.' Zeg ik. Marc opent zijn mond om er tegen in te gaan. Ik steek mijn vinger op. 'Einde discussie, zei ik.' Ik kijk hem streng aan terwijl ik dit zeg. Nu is het Marc zijn beurt om met zijn ogen te rollen. 'Soms zou je denken dat jij hier de oudere bent.' Grinnikt hij. Ik grijns, blij dat Marc weer kan lachen. 'Maar over dat ritueel, misschien kan ik je daar mee helpen.' Zegt Marc dan en trekt zijn gezicht weer in de plooi. Ik kijk hem nieuwsgierig aan. 'Hoe dan?' Vraag ik. Marc tilt mijn hand op waar de ring aan zit. 'Met deze ring.'