Het Leven Van Een Fee 2: Vluchten (Voltooid)

Wat is er aan de hand?

'Laura?' Daniël komt met een bezorgd gezicht de hoek om gelopen. Als hij me ziet zitten rent hij naar me toe en trekt mijn handen voor mijn gezicht weg. 'Wat is er gebeurd? Dylan rende plotseling als een gek de hut in en er klonk allemaal gegil. Het volgende moment rent hij als een wolf weer de hut uit met iets in zijn bek en verdwijnt het bos in. Met Aria en Valora is alles goed en we konden niet ontdekken wat er mist, maar jij ziet er veel slechter uit.' Zegt Daniël en veegt wat tranen van mijn gezicht. 'Ik heb het uitgemaakt.' Zeg ik gesmoord en wrijf over mijn nu blauw wordende pols doordat Dylan me zo hardhandig naar deze plek heeft getrokken. 'Heeft hij dat gedaan?' Vraagt Daniël met grote ogen en wijst naar mijn pols. 'Nee. Ik-eh... Ik ben gevallen toen ik de kleding ging halen.' Lieg ik. Daniël zucht en pakt mijn pols. Ik pers mijn lippen op elkaar en probeer geen kik te geven terwijl Daniël mijn pols onderzoekt. 'Daar moet echt nodig wat ijs op.' Zegt Daniël na een tijdje. 'Daniël, ik ben een fee met helende krachten. Dit verdwijnt ook zonder ijs.' Zeg ik in een poging luchtig te klinken en leg mijn hand op mijn pols. Ik verwacht de vertrouwde groene gloed te zien, maar er gebeurd niks. 'Waarom gebeurd er niks?' Vraagt Daniël verbaasd. Ik schud mijn hoofd. 'Ik weet het niet. Er moet iets mis zijn.' Zeg ik en probeer het nog een keer. En weer gebeurt er niks. 'Voel je je wel goed?' Vraagt Daniël en legt zijn hand op mijn voorhoofd. 'Ik heb geen koorts.' Zeg ik en sla zijn hand weg. Maar helemaal goed voel ik me ook weer niet. 'Je bent behoorlijk wit.' Zegt Daniël en helpt me overeind. Meteen begeven mijn knieën het en als Daniël me niet had vast gehouden was ik als een plumpudding in elkaar gezakt. 'Laura, dit is echt niet goed.' Zegt Daniël geschrokken als ik helemaal slap tegen hem aan hang. Wat gebeurd er toch? 'Naar binnen met jou.' Zegt Daniël dan en tilt me zonder nog iets te zeggen naar binnen. Geschrokken kijken Valora en Aria me aan als ik op de bank wordt neergelegd. 'Daniël, kan ik je heel even spreken?' Vraagt Valora zachtjes en neemt Daniël mee naar buiten. 'Wat is er allemaal gebeurd? Dylan kwam plotseling als een woest beest naar binnen en sloeg de boel hier kort en klein' Zegt Aria en legt een deken over me heen. Nu pas zie ik het ook. Het hele interieur is overhoop. De deuren van de keukenkastjes hangen scheef in hun scharnieren of liggen in stukken op de grond. De rugzakken liggen op een hoopje in een hoek en de dekenkist is veranderd in een stapel brandhout. 'Ik heb het uitgemaakt.' Zeg ik schor. 'Onee. Wat erg voor je.' Zegt Aria geschokt en slaat haar armen om me heen. Buiten klinkt een woedende schreeuw. Ik schiet overeind, maar mijn lichaam weigert om overeind te blijven zitten en zakt weer terug in de kussens. 'Ik ga wel kijken.' Zegt Aria en loopt naar buiten. 'Zo, zo, zo. Wat hebben we hier?' Een man van rond de 25 doet een stap naar voren vanuit de schaduw. Een van Ravi's wachters. Ik probeer te gillen, maar er komt alleen maar een schor gepiep uit mijn mond. De man grinnikt. 'Doe maar geen moeite, schat. Je zwakt jezelf alleen maar af.' Zegt hij dan. 'Wat heb je met me gedaan?' Sis ik woedend en een pijnscheut trekt door mijn lichaam. 'Ik heb niks gedaan, lieverd. De vraag is wat jij jezelf hebt aangedaan.' Zegt de man en haalt naar me uit.