Het Leven Van Een Fee 2: Vluchten (Voltooid)

Ruzie

'Waar ga je heen?' Vraagt Valora als ik de deur open doe. 'Sterren kijken. Het is een heldere nacht en de boswachter is er nooit 's nachts.' Zeg ik. 'Neem dit dan maar mee.' Zegt Dylan en werpt me een fleecedeken toe. 'Thanks.' Glimlach ik en sla hem om me heen als ik naar buiten ga. De andere deken en kussen die ik had meegenomen spreid ik uit op de grond en ga er op liggen. Ik haal diep adem en neem de geur van het bos in me op. Hoelang is het wel niet geleden dat ik hier voor het laatst was? Sowieso 3 maanden. En niemand weet dat ik er weer ben. Ik vouw mijn hand om de sleutel die om mijn hals hangt. Het voelt vertrouwd om weer iets om mijn hals te hebben hangen. Het is anders dan het medaillon, maar toch. Niet dat ik er spijt van heb dat ik het aan Marc heb meegegeven. Ik bedoel, hij is immers de uitverkorene. En een beetje geluk kan hij best gebruiken. Hopelijk kan ik hem binnenkort opzoeken. Op aarde is alles veilig nu. Er is niks raars gebeurd volgens het nieuws. Maar ik moet eerst nog mijn contact met de geestenwereld zien te verbreken. Jeej. Zachte voetstappen onderbreken mijn gedachten. 'Wat een bijzondere nachten hebben jullie toch. Hoezo is er maar een maan?' Daniël gaat naast me op de deken zitten. Ik haal mijn schouders op en ga rechtop zitten. 'Ik weet het niet. Eerlijk gezegd ook nooit over nagedacht.' Zeg ik. 'Mhm.' Mompelt Daniël. Na een paar minuten kan ik me niet meer inhouden. 'Je moet het me leren.' Flap ik er uit. 'Wat?' Verbaasd kijkt Daniël me aan. 'Vuursturen. Je moet het me leren. Het is de enige kracht die ik nog niet onder controle heb. Ik heb het nog niet eens ontdekt. En jij bent voor zover ik weet de enige die nog kan vuursturen. Alsjeblieft. Leer het me.' Smeek ik. 'Ho. Wacht. Rustig aan. Jij wilt dat ik je leer vuursturen?' Onderbreekt Daniël me. Ik knik. 'Maar je weet dat vuursturen erg gevaarlijk is?' Ik rol met mijn ogen. 'Daniël. Ik kan bloedsturen.' Help ik hem herinneren. 'Ik bedoel niet dat vuursturen voor de mensen om je heen gevaarlijk is. Het is gevaarlijk voor jezelf. Een verkeerde techniek en je zet je zelf onblusbaar in brand.' Legt Daniël uit. Ik voel hoe mijn ogen groter worden. 'Jezelf in brand laten vliegen die onblusbaar is?' Vraag ik zacht. Daniël knikt. 'Maar... Om Ravi te verslaan moet ik alle elementen beheersen. En al helemaal de basiselementen: water, aarde, vuur en lucht.' Werp ik tegen. 'Ik zeg ook niet dat ik het je niet wil leren. Ik zeg alleen dat het een gevaarlijk element is.' Zegt Daniël kalm. 'Dus je wil het me echt leren?' Vraag ik voor de zekerheid. Daniël knikt. Ik lach opgelucht en vlieg hem om de hals. 'Dankje. Dankje. Dankje. Dankje. Je zal er echt geen spijt van krijgen. Erewoord.' Jubel ik. 'Hij gaat er geen spijt van krijgen omdat er niks van inkomt.' Geschrokken draai ik me om. Dylan kijkt me woedend aan. 'Dylan, wat is er aan de hand?' Vraag ik geschrokken. 'Kan ik je heel even spreken? Onder vier ogen?' Vraagt hij en werpt een veelbetekenende blik op Daniël. 'Tuurlijk.' Zeg ik verbaasd en sta op. Dylan grijpt me bij mijn arm en sleurt me naar het gedeelte waar de stal van Melody staat. 'Dylan? Wat is er aan de hand?' Vraag ik en probeer me los te rukken. 'Ben je helemaal gek geworden? Vuurstuur lessen nemen van die psychopaat?' Snauwt Dylan. 'Psychopaat?' Vraag ik. Dylan zucht en knijpt met zijn wijsvinger en duim in zijn neusbrug. 'Laura. Daniël is een regelrechte psychopaat. Hij heeft je al die tijd willen vermoorden. En nu zijn hij en die heks ineens goed? Sorry hoor, maar ik vertrouw ze voor geen meter. Wat als hij jou in brand laat vliegen en zegt dat het jouw eigen schuld was?' Ratelt Dylan. Wacht eens even... 'Je hebt ons bespioneerd.' Roep ik uit. 'Ja, en dat is maar goed ook. Er komt niks van in dat jij gaat vuursturen, Laura!' Schreeuwt Dylan nu ook. 'Je vertrouwt me niet, he.' Zeg ik zacht en kijk naar de grond. 'Op dit moment niet.' Mijn ogen vullen zich met tranen als ik opkijk. 'Wat is dan een relatie zonder vertrouwen?' Fluister ik. Dylan kijkt me ongelovig aan en de stilte die volgt is haast oorverdovend. 'Maak je.... Maak je het nu uit met me?' Vraagt hij dan. Ik knik en voel hoe de tranen over mijn wangen beginnen te stromen. 'Dylan, het spijt me zo.' Zeg ik nog maar Dylan rent al weg, de hut in. Ik laat me op de grond zakken en sla mijn handen voor mijn gezicht. Wat heb ik gedaan?