Het Leven Van Een Fee 2: Vluchten (Voltooid)

Jaloezie?

Vier dagen later

Gapend open ik mijn ogen, om dan recht in de blauwe ogen van Dylan te kijken. Ik zucht en begraaf mijn gezicht in mijn kussen. 'Goedemorgen, slaapkop.' Grinnikt Dylan. 'Je moet hier echt mee kappen.' Zeg ik, gesmoord door het kussen. 'Waarmee?' Vraagt Dylan onschuldig. Ik til mijn hoofd op en kijk hem aan. 'Met 's nachts mijn hotelkamer insluipen.' Het is gewoon eng hoe geruisloos hij dat kan. 'Maar je bent zo schattig als je slaapt.' Zegt Dylan en plant een kus op mijn voorhoofd. Ik glimlach en sla de dekens van me af. De wekker geeft 9:27 aan. 'Zijn de anderen al wakker?' Vraag ik terwijl ik gauw een borstel door mijn haar haal en het in een staart doe. In de spiegel zie ik Dylan knikken. 'Ze zijn al in de eetzaal.' Dan moeten wij ook maar gaan.' Zeg ik en pak Dylan's hand en sleur hem de kamer uit. Omdat ik niet echt een pyjama heb slaap ik gewoon in mijn normale kleding. Ik voel me echt heel vies, maar we hebben uitgerekend dat we niet genoeg geld hebben om voor iedereen kleding te kopen. We hebben het hard nodig voor voedsel en onderdak. En dan de lenzen voor Daniël te vergeten. Hand in hand lopen ik en Dylan de eetzaal binnen. Ik pak gauw twee croissantjes, druk daar een van in Dylan's handen en loop dan naar de tafel waar Valora, Aria en Daniël aan zitten. Ik schuif naast Valora op de bank en kijk naar de kaart die voor ons ligt opengeklapt. 'Dus als ik het goed heb zijn we nu in Du-Di... Hoe spreek je dat uit?' Vraagt Daniël verward. 'Duitsland.' Help ik hem, met de nadruk op de -ui. 'Oké, we zijn nu dus in Duitsland.' Knikt Daniël en wijst naar München. 'We zijn nu hier. Ik heb berekend dat de snelste route naar Nederland via Keulen is. We kunnen grote stukken door de natuur afleggen en daar dan onze eigen manier van reizen gebruiken. Zo moeten we in twee dagen in Keulen zijn. Vanaf daar kunnen we in een rechte lijn naar de grens. Laura woont vlak over de grens dus in drie dagen zijn we in Nederland, bij haar huis.' Zegt Daniël. Iedereen knikt begrijpend. 'En wanneer ga je ons vertellen waarom je ons zo ver laat reizen?' Vraagt Valora. Ik glimlach geheimzinnig. 'Daar kom je vanzelf achter.' En hopelijk kom ik er dan ook achter. Het was Jordan's idee. Maar voor ik kon vragen waarom begon de grond weer te bewegen en had Jordan me uit de geestenwereld gegooid. Ik kan nu ook niet meer terug naar de geestenwereld. Elke keer als ik het probeer komt er een zware druk op mijn longen en krijg ik amper adem tot ik stop met proberen en mijn ogen weer open. Tijd om het in het boek op te zoeken heb ik ook nog niet gehad. Onze dagen bestaan letterlijk uit ontbijten, eten en drinken van het hotel wegsmokkelen, reizen, hotel zoeken en slapen. In gedachten verzonken knabbel ik aan het croissantje terwijl Dylan zijn arm om me heen slaat. Daniël staat met een ruk op. 'Ik ga alvast eten en drinken inslaan.' Zegt hij kortaf en loopt weg. Ik zucht. Sinds Dylan en ik een relatie hebben, ja, je leest het goed, doet hij kortaf tegen me of negeert me. Valora zegt dat ik hem tijd moet geven, maar in die korte tijd dat ik met hem op de boot zat en achter zijn ware ik ben gekomen ben ik hem echt als een goede vriend gaan beschouwen. Ik geef echt veel om hem en het doet me pijn hem zo te zien. Ik laat mijn hoofd in mijn handen vallen en kijk tussen mijn vingers door hulpzoekend naar Valora. Ze knikt me gerustellend toe. Geef hem tijd. Houd ik mezelf voor. Alles komt vanzelf weer goed.