Het Leven Van Een Fee 2: Vluchten (Voltooid)

Taser

Een beetje ongemakkelijk blijf ik staan terwijl de vrouw een la opentrekt en er verwoed in begint te rommelen. Plotseling komt er een mannelijke agent aan gerend. Hij vraagt iets met een nerveuze stem aan de vrouw. Ze knikt en geeft hem een klein apparaatje. Ik schrik als ik het herken. Een taser. Behoedzaam doe ik een stap naar achteren maar de man schiet naar me toe en duwt de taser in mijn nek. Te verbaasd om ook maar een geluid te kunnen maken val ik stuiptrekkend op de grond. Meteen trekt er een volgende stroomstoot door mijn lichaam. Op het stuiptrekken na ben ik nu niet meer in staat om zelfstandig een spier in mijn lichaam te kunnen bewegen. Dit geeft de agent de gelegenheid mijn polsen achter mijn rug vast te boeien en me op een soort brancard te leggen. Ondertussen zijn er veel meer agenten tevoorschijn gekomen en staan met hun wapens in de aanslag naar dit tafereel te kijken. Nog steeds overdonderd kijk ik naar de lampen aan het plafond die langsflitsen terwijl ik op de brancard door het politiebureau zoef. Plotseling laat de agent die de brancard duwt hem met zo'n ruk stoppen dat ik er af vlieg. Zonder iets te zeggen legt hij me er weer hardhandig op, opent een zware, metalen deur en rijd me naar binnen. Zodra de deur achter ons dichtvalt kan ik nog amper iets zien. We zijn in een soort ruimte die uit alleen maar beton bestaat. De vloer, de muren, het plafond. En deze hele ruimte wordt verlicht door een kaal peertje. De ruimte wordt in tweeën gedeeld door een muur van tralies. Ik hoor een gil. De agent maakt snel mijn boeien los. Ik merk dat ik langzaam weer controle over mijn spieren krijg en als de agent me de cel in rijd en van de brancard rolt lukt het me mijn val een beetje te breken. Maar ik krijg niet de kans om rustig recht op te gaan zitten want ik wordt plotseling bedolven onder de knuffels. Mijn eerste reactie is om de persoon van me af te duwen, maar dan herken ik de bloemige geur. 'Oh, Laura. Wat ben ik blij dat je er bent.' Verzucht Aria.

Sorry. Sorry. Sorry. Ik heb een week lang niet geüpload. Sorry. Maar er zat echt van alles in de weg. Ik ben al twee weken non-stop verkouden, school gooit me dood met toetsen en wat privéomstandigheden. Daarbij was mijn inspiratie ook een beetje zoek deze week. En zoals gewoonlijk komt het ineens weer midden in een les opduiken. Dus ik probeer nu zoveel mogelijk vooruit te schrijven, want als dit weer gebeurd wil ik jullie niet weer een week lang zonder hoofdstukken laten zitten.

Xxx