Het Leven Van Een Fee 2: Vluchten (Voltooid)

Vakantie?

'Wil je wel een fee zijn?' Verbaasd kijk ik Daniël aan. Waar komt dat ineens vandaan? 'Nou?' Vraagt Daniël als ik niet antwoord. 'Ik-ik weet het niet.' Zeg ik zacht. Afwachtend kijkt Daniël me aan. Ik haal gefrustreerd een hand door mijn haar. 'Er is de afgelopen maanden gewoon zoveel gebeurd. Ik heb vrienden gemaakt, ik heb vijanden gemaakt. Vrienden werden vijanden, vijanden werden vrienden. Ik ben dood gegaan, ik heb mijn eigen dood gezien, ik ben een dierbare kwijtgeraakt. Ik ben minimaal vijf keer mijn krachten kwijtgeraakt en blijk niet te zijn wie ik dacht te zijn.' Ratel ik dan. Begrijpend kijkt Daniël me aan. 'Misschien wordt het tijd dat je even vakantie neemt.' Geschrokken kijk ik hem aan. Wat? 'Nee! Ik moet de rest van mijn vrienden nog vinden en ik moet mijn krachten nog trainen en ik moet mijn broer helpen en-' Lachend legt Daniël zijn hand op mijn mond. 'Rustig aan. Dat komt allemaal goed. Je vergeet dat je dit niet alleen hoeft te doen. Wij zijn er ook nog.' Zegt hij sussend. Ik rol met mijn ogen. Hij begrijpt het niet. Maar voor ik verder kan praten doet Daniël geschrokken een paar passen achteruit. Razendsnel wordt zijn haar grijs, zijn huid rimpelig en trekt zijn rug krom. Voor ik kan vragen wat er aan de hand is hoor ik een deur achter me open gaan. 'Gaat het weer?' Hoor ik Dylan achter me vragen. Snel draai ik me om. 'Oh, eh jahoor.' Zeg ik ongemakkelijk. Hoe wist Daniël dat Dylan kwam? 'Wat was er dan aan de hand?' Vraagt Dylan door. Twijfelend kijk ik over mijn schouder naar "Daniël". Die knikt kort. 'Laura, je kan me alles vertellen. Ik wordt echt niet boos.' Dringt Dylan aan. Ik zucht diep. Ooit moet hij er achter komen. 'Oké, dan.' Zeg ik zacht. 'Maar dit ga je niet leuk vinden.' Vervolg ik. Bezorgd kijkt Dylan me aan. 'Echt, Laura. Wat is er allemaal aan de hand?' 'Te veel.' Zeg ik triest. Niet begrijpend kijkt Dylan me aan. Ik pak hem bij zijn arm en neem hem mee naar de ruimte onder het dek. Nog een keer kijk ik achterom naar Daniël. 'Succes.' Mimet hij met zijn mond. Ik draai me weer om en loop de ruimte in. 'Oke, zeg het maar. Ik ben er klaar voor.' Zegt Dylan en komt voor me staan. Ik haal diep adem om moed te verzamelen. Dan stort ik het eruit. 'Dylan, het spijt me dat ik dit zo moet zeggen maar je leven is niet wat je denkt dat het is.'