Het Leven Van Een Fee 2: Vluchten (Voltooid)

Haai

'Land.' Brult Valora plotseling. 'Watte?' Vraag ik. Zei ze nou....? 'Land.' Herhaalt Valora blij. 'Nee.' Zegt Daniël ongelovig. Valora knikt glunderend. Snel klim ik de boot in en kijk ik de richting die Valora aanwijst. In de verte zie je heel vaag de contouren van een berglandschap. 'Je hebt gelijk. We hebben het gehaald. We hebben Europa gehaald!' Roep ik blij uit. 'Euro-watte?' Vraagt Daniël terwijl hij naast ons komt staan. 'Europa. Mijn gevoel zegt dat Dylan, Melissa en Aria daar moeten zijn.' Leg ik uit. 'Dus je bent op zoek naar je vrienden?' Vraagt Daniël verbaasd. Ik knik. Een teleurgestelde blik glijd over zijn gezicht. 'Is er iets?' Vraag ik verbaasd. 'Oh, neehoor.' Zegt Daniël snel en plakt een glimlach op zijn gezicht. Wantrouwend kijk ik hem aan. 'Echt niet.' Verzekerd hij me. 'Juist.' Zeg ik langzaam en duik het water in. Vlak voordat ik het water raak maak ik een soort van luchthelm om mijn hoofd heen. Nu ik mijn krachten terug heb wil ik er ook gebruik van maken. Ik zwem maar beneden en kom allemaal soorten vis tegen. Scholen kleine, zilveren vissen. Grote, eenzame, turqoise vissen. Zelfs een paar dolfijnen! Verwonderd kijk ik om me heen. Gekleurde kwallen zweven langs en in de verte zie ik een witte haai zwemmen. Als ik beter kijk zie ik dat een paar meter verder een jongen zwemt. Geschrokken hap ik naar adem. Als die niet op past is hij zometeen haaienvoer. Maar ik kan er moeilijk heen gaan. Een vijftienjarig meisje, zonder begeleiding in de open oceaan met alleen een luchtbel om haar hoofd? Een beetje ongewoon.

Dylan P.O.V
Verwonderd kijk ik naar het wezen dat naast me zwemt. Een grote, witte vis met scherpe tanden. Zijn kleine kraaloogjes kijken me geniepig aan. Plotseling hapt hij naar me. Lachend ontwijk ik hem. Vergeleken met Het Magische Rijk zijn de dieren op aarde echte engeltjes. Nog een keer doet het dier een uithaal naar me die ik ook weet te ontwijken. Volgens mij noemde Laura deze dieren haaien. Meteen betrekt mijn gezicht. Laura... Een brok vormt zich in mijn keel. Waarom moest ze nou haar leven voor ons geven? Nog elke dag mis ik haar verschrikkelijk. Aria volgens mij ook, alleen laat ze haar gevoelens nooit zien. Plotseling voel ik een gigantische pijn in mijn rechterbeen. Doordat ik zo in gedachten was zag de haai zijn kans schoon zijn tanden in mijn been te zetten. Ik schreeuw het uit en probeer de haai weg te jagen. Maar doordat hij het bloed nu proeft probeert hij mijn been los te scheuren van mijn lichaam. Met mijn handen begin ik op zijn hoofd te rammen terwijl zich snel zwarte sterretjes voor mijn ogen beginnen te vormen. Ik hoor nog net iemand een gesmoorde gil slaken voordat ik wegzak.

Laura P.O.V
Ik zoe hoe de haai uithaalt naar de jongen. Nog net kan hij hem ontwijken. Geschrokken sla ik een hand voor mijn mond. Nog een keer probeert de haai hem te grijpen, en ook deze keer mislukt het. Maar de derde keer is het raak. De haai pakt het been vast en begint er aan te trekken en schudden. Geschokt slaak ik een gil. Van deze afstand zie ik hoe het water rood begint te kleuren terwijl de jongen op de kop van de haai begint te meppen. Maar ik zie hoe hij langzaam zijn bewustzijn verliest. Zonder verder na te denken zwem ik naar ze toe. Ik creëer een sterke stroom waardoor ik er binnen een paar seconden ben. Mijn mond valt open als ik zie dat hij geen duikerspak draagt, maar gewone kleding. En hij heeft een luchtbel om zijn hoofd, net als ik. Doordat hij met zijn gezicht naar beneden hangt kan ik voor de rest niet zien hoe hij eruit ziet. Ik haal diep adem en concentreer me. Langzaam bal ik mijn rechterhand tot een vuist. Sorry, haai. Ik open mijn ogen en zie hoe de haai stuiptrekkend de jongen heeft losgelaten. Ik til mijn arm op en de haai zwemt met bange ogen omhoog. Ik open mijn hand en laat de haai wegzwemmen. Snel keer ik me tot de jongen. Het bloed vloeit nu uit de gapende wond in zijn been. Er is geen tijd meer om hem in de boot te genezen, dan is hij allang doodgebloed. Maar ik weet niet hoe mijn genezingsgave onder water werkt. Zometeen gaat het helemaal fout. Maarja, niet geschoten is altijd mis. Twijfelend houd ik mijn handen boven de wond. Meteen stralen ze blauw licht uit en begint het bloeden te stoppen. Ik haal opgelucht adem.  Tot nu toe gaat alles nog goed. Al na een paar minuten is de wond helemaal genezen. Verbaasd kijk ik ernaar. Zijn mijn krachten nou sterker geworden of ligt het eraan dat ik onder water ben? Ik pak de jongen bij zijn schouders vast en draai hem naar me toe. Mijn ogen worden groot als ik zijn maar al te bekende gezicht zie. Dylan.