Het Leven Van Een Fee 2: Vluchten (Voltooid)

Woede

Woedend staat Daniël voor me, in het gedaante van een oude man. Dylan krabbelt overeind. Zijn ogen schieten vuur. 'Wat moet je, opa?' Roept hij dan. Daniël grinnikt schamper. 'Opa, hé? Nou volgens mij moet je echt beter kijken, jochie.' Zegt hij dan. Oh-oh. Langzaam neemt Daniel's haar weer zijn gebruikelijke bruine kleur aan en begint hij te groeien. Zijn bochel trekt weg en na een halve minuut staat de "normale" Daniël weer voor me. Altans, met de grijze lenzen. 'Jij.' Gromt Dylan. 'Dylan.' Zeg ik waarschuwend. 'Wat?' Zegt Daniël zacht en doet dreigend een stap naar voren. Ook Dylan doet een stap naar voren waardoor ze op nog geen meter afstand van elkaar staan. 'Jongens.' Zeg ik en leg mijn handen tegen hun borstkast in een mislukte poging ze uit elkaar te duwen. 'Ga weg, Laura. Ik wil je geen pijn doen.' Zegt Daniël zonder zijn ogen van Dylan's gezicht af te wenden. 'En ik wil jullie geen pijn doen. Maar als jullie elkaar aanvliegen moet ik jullie wel uit elkaar halen.' Zeg ik en probeer opnieuw om ze uit elkaar te duwen. 'Laura, die moordenaar heeft gelijk. Ga weg, het is voor je eigen veiligheid.' Tot mijn schrik zie ik hoe de lenzen in Daniel's ogen beginnen op te lossen. 'Hoe noemde je mij?' Sist hij zacht. 'Een moordenaar.' Zegt Dylan langzaam. Groene spikkeltjes worden nu zichtbaar in Daniel's ogen. 'Daniël, waarom ga je niet even je lenzen vervangen.' Opper ik en probeer hem met alle kracht die ik heb naar achteren te duwen, maar het voelt alsof ik tegen een betonnen muur sta te duwen. 'Bedek je ogen maar even.' Zegt Daniël en werpt gauw een blik op mij. Dat had hij beter niet kunnen doen. In die ene seconde dat hij niet oplet grijpt Dylan zijn kans en valt Daniël aan. Met een klap wordt Daniël door een windvlaag tegen de wand achter hem geblazen. Met een brul springt hij overeind. 'Nu is het genoeg!' Brult hij maar voor hij een tegenaanval kan inzetten heb ik iets gedaan wat ik liever niet had gedaan. Bloedsturen.