Het Leven Van Een Fee 2: Vluchten (Voltooid)

Morte

Zodra de vissersboot op nog geen honderd meter afstand is begin ik met mijn armen te zwaaien. De stuurman ziet het en steekt zijn hand op. Met het water van twee waterflesjes laat ik het vuur doven. Zodra de boot aanmeert komt de stuurman uit zijn hut. Aan zijn grijze haar en rimpels is te zien dat hij rond de zestig is. 'Wat doet zo'n jong meisje als hij helemaal alleen in de Sahara?' Vraagt hij in gebrekkig engels. Zijn bruine ogen staan bezorgd. 'Ik ben de groep waarmee ik op reis was kwijtgeraakt tijdens een zandstorm.' Lieg ik met grote puppy ogen. 'Och, meiske toch. Kom aan boord. Mijn vrouw vind het vast en zeker niet erg om een lekker ontbijt voor je te maken.' Zegt de man medelijdend en neemt me mee naar zijn boot. Ergens voel ik me wel schuldig dat ik zo tegen hem lieg, maar wat moet ik anders zeggen? Ja, ik ben een fee maar ik kan mijn krachten niet gebruiken om de oceaan over te steken omdat de mensen er anders achterkomen? Zodra we de boot op lopen komt er een vrouw van ongeveer dezelfde leeftijd als de man aangesneld. In het Italiaans begint ze tegen de man te ratelen, druk gebarend naar mij en de Sahara. Kalm antwoord de man en de blik van de vrouw veranderd van gestresst naar argwanend. Haar blauwe ogen scannen over mijn lichaam maar het voelt alsof ze recht in mijn ziel kijkt. Langzaam worden haar ogen groot. 'Fata.' Mompelt ze dan en steekt haar hand aarzelend naar me uit. Zachtjes raakt ze mijn wang aan. Plotseling veranderd mijn zicht. De vrouw en de boot vervagen en maken plaats voor een mistig weiland. Hetzelfde weiland als in mijn droom. Geschrokken struikel ik een paar passen achteruit waardoor ik tegen de reling aan bots. 'Cosa vedi?' Vraagt de man aan de vrouw. 'Morte.' Zegt de vrouw hoofdschuddend en schuifelt naar binnen. Ik voel hoe ik wit wordt. Mijn italiaans is niet super, maar ik weet wel wat morte betekent. Dood.