Het Leven Van Een Fee 2: Vluchten (Voltooid)

Bezoek

Zodra ik wakker wordt is het eerste wat ik voel een stekende pijn in mijn rechterpols. Net als ik ernaar wil grijpen wordt er iets kouds opgelegd door iemand. Meteen houd de pijn op. Opgelucht haal ik adem. Als ik mijn ogen open doe zie ik  een jongen/man naar de bank lopen. Hij heeft zijn rug naar mij toegedraaid dus ik kan niet zien wie het is. Maar hij heeft donkerbruin haar dus het moet Marc wel zijn. Ik hijs mezelf op mijn ellebogen overeind en stap uit bed. 'Marc?' Vraag ik als de jongen zich niet heeft omgedraaid. Het bed kraakt als een malle dus hij moet wel gehoord hebben dat ik uit bed stapte. Zodra de jongen zich omdraait hap ik naar adem. 'Jij.' Grom ik. 'Waar is Marc?' Schreeuw ik als Ravi niks zegt. Nogsteeds zegt Ravi niks. Plotseling vormt er zich een rode waas voor mijn ogen en voel ik woede opborrelen. Met een boze kreet spring ik op Ravi af. Maar hij vangt me handig op en doet zijn ene hand voor mijn mond terwijl hij met zijn andere arm me in bedwang probeert te houden. 'Stil. Dit is niet wat je de...' Maar voor hij zijn zin kan afmaken heb ik hem hard gebeten. Met mijn elleboog geef ik hem een stomp in zijn maag. Met een schreeuw laat hij me los. Ik doe een paar stappen naar voren en draai me dan met een ruk om. Ravi kijkt me boos aan maar doet niks. Zonder erbij na te denken stuur ik een windvlaag op hem af. Pas als Ravi over de bank is gevlogen realiseer ik me wat ik heb gedaan. En ik voelde er niks van. Het heeft dus echt gewerkt! Verwonderd staar ik naar mijn pols. Maar in die enkele seconden dat ik afgeleid ben is Ravi alweer opgestaan. Als ik weer opkijk zie ik nog net de TV op me afvliegen. Snel spring ik opzij en de TV suist langs. Dat is waar. In deze kamer is niks te sturen voor hem. 'Wat moet je?' Vraag ik terwijl ik zo onopvallend mogelijk naar de badkamer schuifel. 'Jou.' Zegt Ravi. Ik rol met mijn ogen. Eigenlijk had ik dat moeten weten. 'Maar ik wil je niet doden. Anders had ik je pols niet lopen afkoelen toen je broer weg was maar je meteen gedood.' Zegt hij dan. Met een ruk sta ik stil. Die had ik niet zien aankomen. 'Voor wat ben je hier dan?' Vraag ik en begin weer te lopen. De kraan in de badkamer lekt namelijk en als ik dat water binnen bereik heb ben ik nog meer in het voordeel. 'We willen dat je weer voor ons gaat vechten.' Amtwoord Ravi. Nog twee stappen. Ik glimlach naar Ravi als ik het water voel. 'Hoe zeg je dat ook alweer? Het ligt op het puntje van mijn tong.' Ravi kijkt me hoopvol aan. Langzaam haal ik een sliert water uit de kraan. 'Nee!' Roep ik dan en haal uit met de waterzweep die Ravi vol op zijn rechterwang raakt. Hij grijpt naar zijn wang en zijn ogen worden groot als hij het bloed voelt. 'Je snapt het niet.' Zegt hij en doet zijn handen beschermend voor zich uit als ik de waterzweep waarschuwend ophef. 'Je krijgt dertig seconden om het uit te leggen.' Zeg ik en gebaar naar de bank. 'Maar....' werpt hij tegen. 'Achtentwintig.' Zeg ik en laat de zweep heen en weer golven. Ik hoor hoe Ravi tandknarst terwijl hij gaat zitten. Net als hij zijn mond opent om te beginnen gaat de deur open. 'Laura? Wat ben je in godsnaam aan het doen?'