Het Leven Van Een Fee 2: Vluchten (Voltooid)

Rugzak

Ik blijf kijken tot het portaal helemaal is opgelost en pak dan langzaam het boek op. Hopelijk red Marc het daar. Als ik me omdraai zie ik dat zijn ingepakte rugzak nog hier ligt. Shit! Nu heeft hij helemaal niks in Het Magische Rijk. Ik zucht en veeg het as van de ring op en doe het in een pillendoosje dat in de badkamer stond. Wie weet komt het ooit van pas. Twijfelend kijk ik dan naar de rugzak. Eigenlijk hoort het niet dat ik in zijn rugzak ga kijken maar wie weet wat voor handige spullen er in zitten. Voorzichtig open ik de rits van het kleine voorvakje. Zijn telefoon, huissleutels, oplader en portemonnee zijn het enige wat ik kan vinden. Als ik zijn telefoon aan doe zie ik dat die vergrendeld is met een patroon. Ik glimlach. Daar heb ik wel een oplossing voor. Ik houd de telefoon in het licht en zie een aantal vingerstrepen. Bingo! Ik teken de strepen na en met een klik ontgrendeld de telefoon. Het kleine klokje geeft 16:29, Amgala aan. Gelukkig heeft Marc een internet bundel dus kan ik op internet die naam opzoeken. Mijn mond valt open als ik de resultaten bekijk. Ik zit gewoon in de Sahara! Hoe kom ik hier ooit weg? Ik check even of er nog beltegoed op de telefoon staat en of er genoeg geld in de portemonnee zit voordat ik het weer terugstop en het volgende vak openmaak. Die is gevuld met ontelbare maaltijden die je klaarmaakt door er kokend water bij te gieten en flessen met water en energydrink. Hij is in ieder geval goed voorbereid op pad gegaan. Het volgende vak heeft alleen maar kleding en het laatste vak een slaapzak. Ik stop het boek gauw in het vak met de slaapzak en het as in het voorvakje. Ik hijs de rugzak op mijn rug en val bijna achterover door het gewicht. Hoe heeft Marc in godsnaam dit ding kunnen meesjouwen? Ik laat de rugzak op de grond ploffen. De waterflesjes hang ik naast mijn heupfles en met een schuldgevoel laat ik Marc zijn kleding, op een hoodie en joggingbroek na, hier liggen. Onder de kleding ligt een paar bergschoenen. Ik kijk twijfelend naar mijn afgetrapte Adidas gympen. Het is jammer maar ik denk dat die bergschoenen meer van pas komen. Ik gooi mijn gympen op de stapel kleding en trek de berschoenen aan. Verassend genoeg zijn ze niet heel erg te groot en als ik ze extra goed vastmaak kan ik er goed in lopen. Als ik nu de rugzak om doe is hij een stuk lichter. Ik loop naar de deur en kijk nog een keer achterom. Stof dwarrelt op de plek waar Marc door het portaal is gegaan. Ik zucht. Hopelijk red hij het.