Het Leven Van Een Fee 2: Vluchten (Voltooid)

kampvuur

'Dus ik zeg tegen Melissa: "Ik weet zeker dat ze er zijn.". Ik bedoel, we zijn tenslotte half weerwolf.' Zegt Dylan. 'Mhm.' Mompel ik,  starend naar Daniël. Het is nu ergens midden in de nacht en we hebben besloten om deze nacht gewoon kamperend door te brengen. We redden het niet met het geld als we nu nog een hotel gaan nemen en het is nu toch warm genoeg. Daniël heeft een kampvuur gemaakt en van een aantal rotsen heb ik wat "tenten" in elkaar gezet. We zitten nu om het kampvuur verhalen te vertellen. Nou ja, het zijn vooral Dylan, Valora en Aria die verhalen zitten te vertellen. Daniël zit afwezig voor zich uit te staren en ik zit naar hem te staren, zoekend naar een manier om een normaal gesprek met hem te kunnen voeren. Met een zucht laat ik mijn hoofd tegen Dylan's borst aan vallen. 'Wat is er?' Vraagt hij geschrokken. 'Gewoon moe.' Zeg ik zacht. Dylan slaat zijn armen om me heen en trekt me dicht tegen zich aan. Hij wordt steeds beschermender. Als ik vraag waarom zegt hij dat hij me niet nog een keer dood wil hebben. Hij zegt het dan wel glimlachend, ik weet dat hij serieus is. Ergens is het wel lief, maar hij is soms wel iets te overbeschermend. Toen Daniël dat vuur ging maken ging Dylan voor me staan, alsof hij bang was dat het vuur vleugeltjes zou krijgen en me aan ging vallen. 'Misschien moet je gaan slapen. Je ziet erg bleek.' Zegt Aria met een bezorgd gezicht. Ik werp een peinzende blik op Daniël, maar als ik zie dat hij naar mij kijkt wend ik mijn ogen snel af. 'Laura?' Vraagt Aria als ik niet antwoord. 'Goed.' Mompel ik en ga in een van de geïmproviseerd tenten zitten. Ik stamp een keer met mijn voet op de grond en een klein muurtje schiet uit de grond die de voorkant van de tent afsluit. Maanlicht schijnt door kleine kiertjes. Ik gebruik mijn rugzak als kussen en sluit mijn ogen. Als er een traan uit mijn ooghoek glipt bijt ik op mijn onderlip. Ik hoor de stem van Aria zachtjes mompelen, maar kan er geen woorden uit op maken. De tranen stromen nu over mijn wangen en ik druk mijn hoofd in de rugzak. Een vage geur van Marc's deodorant dringt mijn neus binnen en veroorzaakt een steek in mijn hart. Nu pas besef ik hoe erg ik hem mis. Marc zou weten wat ik zou moeten doen. Hij weet het altijd. Dat maakte hem soms wel irritant, maar het maakt Marc Marc. Zachte voetstappen komen naar mijn tent toe. 'Laura?' Vraagt Dylan fluisterend. Ik veeg de tranen van mijn wangen en blijf doodstil liggen. Ik hoef nu even niemand te zien, zelfs Dylan niet. 'Laura?' Vraagt Dylan nog een keer. 'Ze slaapt.' Hoor ik Valora zeggen. 'Nee, ze doet alsof.' Klinkt de stem van Daniël. 'Hoe weet je dat?' Vraagt Aria verbaasd. 'Ik voel dat. En luister eens naar haar ademhaling. Het is veel te onregelmatig.' 'Hoe hoor je haar ademhaling? Ze ligt twaalf meter verderop. Ik zie al voor me hoe Daniël onverschillig zijn schouders op haalt. 'Laat haar maar rusten.' Zegt hij dan. Dylan mompelt iets onverstaanbaars en loopt dan weet terug naar het kampvuur. In stilte bedank ik Daniël. Nu de tranen eruit zijn lukt het me om in een diepe slaap te vallen.