Het Leven Van Een Fee 2: Vluchten (Voltooid)

hut

'Oké, dus we blijven gewoon in dit bos reizen?' Vraagt Aria. Ik knik. 'Dit is het bos vlakbij mijn huis en als dit een manier is om ongezien met onze krachten te reizen, waarom niet?' Zeg ik schouderophalend. 'Waar wachten we dan nog op?' Vraagt Valora en begint te lopen. Ik pak haar bij de arm en laat ons met behulp van wind zweven. 'Krachten, weet je nog.' Grinnik ik en kijk achterom of de anderen ons bij kunnen houden, wat ze zo te zien met gemak kunnen.

Na een paar uur, we hebben een paar kleine brandjes moeten blussen die Daniël per ongeluk had veroorzaakt, komen we eindelijk in Nederland terecht. Ik haal opgelucht adem. We hebben het gered. Maar de opluchting verdwijnt al snel als we bij het meertje aankomen waar ik Ravi voor het eerst heb ontmoet. Nog maar een paar maanden geleden. De dag dat alles veranderde. 'Dit lijkt me wel een goede plek voor een pauze.' Oppert Aria als ze mijn afwezige blik ziet, maar ik schud mijn hoofd. 'We zijn er al.' 'Echt waar?' Vraagt Aria verbaasd. Ik knik en draai mijn blik weg van het meer. 'Ik weet wel een plek waar we voorlopig kunnen overnachten.' Zeg ik en loop een dicht beschut stuk bos in. Na tien minuten sjouwen door dikke struiken komen we op een kleine open plek aan waar een hutje staat. Mijn geheime plek. Nou ja, "geheime". Mijn vader heeft deze plek ontdekt en er een hut met stal gebouwd speciaal voor Melody en mij. Ik rammel een aantal keer aan de deurknop en moet met mijn schouder flink tegen de deur duwen, maar uiteindelijk vliegt hij met een zwaai open. Het is donker en muf in de hut, wat niet vreemd is aangezien er al een aantal maand niemand is geweest. Ik schuif de gordijnen opzij en zet alle ramen wijd open om wat frisse lucht binnen te laten. Wat verlegen schuifelt de rest naar binnen. 'Woon je... hier?' Vraagt Daniël voorzichtig. Ik grinnik. 'Nee, dit is een stal/hut waar Melody gestald stond. Al kwam ik er best wel vaak dus opzich kan je het huis noemen.' Zeg ik en open de kastjes boven het kleine keukentje en haal er vijf borden en glazen uit. Die zet ik op de dekenkist die een tafel moet voorstellen en doorzoek de andere kasten. Geen eten. De stroom is van de kleine koelkast afgesloten en dat geld ook voor de waterleidingen. 'Dat wordt eten halen.' Verzucht ik en loop naar buiten. 'Waar ga je heen?' Vraagt Dylan verrast en rent me achterna. 'Eten halen.' Herhaal ik. 'Dan ga ik mee.' Zegt Dylan vastberaden. 'Hoezo?' Zeg me niet dat het gevaarlijk kan zijn. 'Het kan gevaarlijk zijn.' Daar heb je het al. 'Dylan.' Zeg ik en kijk hem veelbetekenend aan. 'Wat?' Vraagt hij. 'Ik ben hier geboren.' Zeg ik met nadruk op geboren. 'Ik kan me hier dus prima redden.' Vervolg ik. 'Maar...' Stribbelt Dylan tegen maar voor hij verder kan praten druk ik mijn lippen op de zijne. 'Ik red me heus wel. Letten jullie er nou maar op dat niemand jullie ontdekt. Voor je het weet ben ik weer terug.' Stel ik hem daarna gerust. 'Nou, als jij het zegt.' Mompelt Dylan, al klinkt het niet erg overtuigend. 'Dankje.' Glimlach ik en knijp hem even in zijn hand voordat ik tussen de bomen verdwijn.

Beter laat dan nooit, toch? ;)
En een fijne jaarwisseling♡
Doe alsjeblieft niet al te gekke dingen vanavond zodat je met al je ledematen nog aan je lichaam 2017 ingaat.